برگردان: م. چابکی:
«کمال اوکویان»: ناتو یک قانون برای حفاظت نیست همانطور که وارد شدیم می توانیم خارج شویم! به نفع ترکیه است! ترکیه به نیروی خارجی برای حفظ امنیت نیاز ندارد. پایگاه خارجی کشور ما را تهدید می کند. ترکیه نیز باید با حضور نظامی خود در دیگر کشورها پایان دهد.
«کمال اوکویان»، دبیر کل حزب کمونیست ترکیه در تلویزیون خلق مهمان، «گوکمن کارا داغ» در ۲۰ اگوست ۲۰۲۱ با ارزیابی از رویدادهای منطقه، چگونگی دخالت امپریالیسم آمریکا ومتحدان اروپایی ناتو درافغانستان پس از سال ها تجاوز وجنگ داخلی بی فرجام با گزینه انتقال قدرت به گروه شبه نظامی طالبان، در این گفتگو شرکت کرد و نظرات خود را درفرایند تاریخی بیان نمود امیدواریم مورد توجه قرار گیرد:
افغانستان درگذشته زمانیکه تحت سلطه پادشاهی قرار داشت کشوری متفاوت وجالب در منطقه بود. همزمان با ترکیه استقلال یافت. به مدرنیزاسیون تمایل داشت، رابطه خوبی با ترکیه و اتحاد شوروی برقرار کرد. اکنون به یکی از محروم ترین کشورهای جهان تبدیل شده است.
امپریالیسم اجازه نمی داد افغانستان سرنوشت خود را تعیین کند درامور داخلی آنان دخالت کرد تنها چیزی که از “دمکراسی” برجسته است تاریک اندیشی مردانی است که بربریت را به ارمغان آوردند، زنان را مورد حمله و آزارواذیت قرار داده اند، کشوریکه امروز باچهره تیره و تار به جهانیان معرفی می شود.
در سال ۱۹۷۸ تشکیل جمهوری دموکراتیک خلق که مرحله بسیار مهم وتاریخ سازی بر سرنوشت مردم افغانستان است کار آسانی نبود. تحولات درکشور قبیله ای با تعداد محدود کارگران، روشنفکران، سربازان وکارمندان غیرنظامی… فعالیت های عظیمی را آغاز کردند که باعث وحشت ایالات متحده آمریکا و کشورهای مرتجع منطقه پاکستان، عربستان سعودی وتا حدودی ترکیه شد. از اینجا سناریوی تیم طالبان با حمایت امپریالیسم و ارتجاع منطقه وارد صحنه عملی شد.
جمهوری نوبنیاد به ناچار می بایست از اتحاد جماهیر شوروی همسایه مترقی در برابر نیروی های ارتجاعی درخواست یاری نماید. تأکید می کنم اتحاد شوروی قصد تجاوز به افغانستان را نداشت انقلابی که در سال ۷۸ اتفاق افتاد خود به تحولات اجتماعی کمک می کرد چه نیازی داشت کشور شوراها انقلاب سوسیالیستی را تحمیل کند؟
به همین دلیل در خواست کمک از طرف دولت انقلابی مطرح و به تصویب رسید. دلیل دیگر در صورت تصرف بنیاد گرایان تهدید به جمهوریهای تاجیکستان، ترکمنستان، ازبکستان بود امکان تصرف به دیگر جمهوریهای اتحاد شوروی وجود داشت که با بافت اجتماعی وسیاسی این کشورها پذیرفتنی نبود. بی دلیل نیست اشغال ایالات متحده پوچ و بی اساس است به همین دلیل بدون حمایت مردم باعث شکست و سقوط استراتژی در کشورها گردید ایالات متحد ه پس از سال ها دخالت نظامی در افغانستان گزینه دیگری را در پیش گرفت.
آیا باید به خود دلداری دهیم طالبان دیگر گلوی مردم را نمی فشارد؟
یک خواننده نظر خود را در مورد خروج آمریکا از افغانستان چنین بیان نمود: ایالات متحده چندمین باراست که در جنگ نظامی و یا زمینی شکست خورده؟ آنها در کره، ویتنام، عراق و اکنون درافغانستان بی اعتبار شدند. آنها در کوبا نیز همچنیان بی اعتبار هستند. خلیج خوک ها – آنها از مبلغین کوبا استفاده کردند – این حمله جنگ زمینی که ایالات متحده در آن موفق بود اشغال گرانادا است. همچنین این کشور جزیره ای با صد هزار نفر جمعیت، در آنجا، هفتصد کوبایی ایالات متحده را به چالش کشیدند. اگر کمی بیشتر بودند، ایالات متحده آنجا نیز شکست می خورد. به همین دلیل است که “فروپاشی هژمونی آمریکا” به آخررسید. اما آمریکا به جایی نمی رود زیرا گزینه های دیگری نیز در اختیار دارد. طالبان نیز نوع دیگری هستند که احیاء شدند. نام برادر در حال حاضر مهمترین نام طالبان است، رهبر یک سازمان مسلح تحت آموزش ایالات متحده بود در زمان تشکیل طالبان عازم آمریکا شد و در آنجا آموزش دید. او بعدها در نبردها علیه ایالات متحده گرفتار شد و در سال ۲۰۱۸ توسط دولت آمریکا آزاد شد و مذاکرات را رهبری کرد. اکنون ایالات متحده هم دوست هم دشمن دارد این همان چیزی است که رابطه با داعش و القاعده اتفاق افتاد. اینها اوباش مفیدی برای آمریکای ها هستند، دوستانه یا خصمانه. ایالات متحده بر افغانستان مسلط نیست، اما پروژه جدیدی با طالبان باز کرده اند که می خواهند دوباره روسیه را با سازمان های اسلام گرا درمحاصره قرار دهند. این برای چین نیز خطر بزرگی محسوب می شود، دو کشور روسیه وچین به این موضوع پی برده اند و تلاش می کنند تا با دولت طالبان اقدامات احتیاطی را بکار گیرند.
یک بازی خطرناک وجود دارد: منطقه به حالت انفجاری تبدیل شده و تیم های اسلام گرای افراطی در آن قرار دارند همچنین«اسلام سیاسی» معتدلی در افغانستان وجود نخواهد داشت، هرچند این در حال بحث است، گویا طالبان مثل قبل نخواهند بود. اما چرا دراین مورد بحث می شود؟ آیا قرار است به خود دلداری دهیم که دیگر طالبان گلوی مردم را در خیابان نمی فشارند؟ یا اینکه “حاکمان اسلامی ترکیه… مانند طالبان نیستند” اینها معتدل شده اند. به هر حال ما باید بخاطر بسپاریم هر نمونه ای از«اسلام سیاسی» یک معضل بزرگ اجتماعی است. ثانیاً، امپریالیسم همیشه در بحران ساختاری است زمانی موفق می شود و یا شکست می خورد بنابراین، هنوز زود است درباره برد درافغانستان قضاوت کنیم: اما خوب است آنجا را ترک کرده اند هر چند با خروج خود مشکل دیگری ایجاد می کنند. بهرحال مبارزه در منطقه ما ادامه دارد در بازی قدرت های بزرگ علیه یکدیگر مردم باید مسئولیت سرنوشت خود را بر عهده گیرند. تا در افغانستان، عراق، سوریه از جمله ترکیه زیر عملیات تروریستی، طالبان، القاعده، داعش و امثال آن قرار نگیرند.
افغانستان به یک دولت پیشرو وبرابر طلب نیاز دارد:
تجربه افغانستان در سال های ۷۸ – ۹۲ یک دولت مترقی انقلابی البته وقتی به دستاوردها نگاه کنیم، این کشور عقب مانده بدون صنعت و اقتصادی مبتنی بر کشت خشخاش و معادن دست نخورده کارهای بزرگی انجام داده است. دراغازتحولات اقتصادی اجتماعی زنان آزاد شدند، حق تحصیل تأمین شد، پیشرفتهای مهم فرهنگی و هنری حاصل گردید، خدمات بهداشتی و آموزشی رایگان ارائه شد. افغانستان وارد روند مدرنیزاسیون شد و سعی کرد این کار را در سطح برابر طلبانه وعدالتخوانه انجام دهد.
بگذارید یک مثال کمی شناخته شده تری را برای شما بیان کنم: پس از اشغال ایالات متحده در افغانستان، آنها نتوانستند افراد مورد نظر خود را بیابند. در پلیس، وزارت کشور، وزارت بهداشت و غیره… مجبور بودند از پرسنل دوران سوسیالیسم استفاده کنند. متأسفانه قرار شد کادرهای دوران انقلاب به ایالات متحده کمک کنند. این یک موضوع جداگانه برای بحث است، به نظر من کمک به آنها اشتباه بود هرچند برخی از کادرها دوباره در ترکیه آموزش نظامی دیدند.
اما آنچه من سعی می کنم توضیح دهم خدمات دولت انقلابی چنان اثری برمردم افغانستان بجا گذاشت که پس از گذشت سال ها تابه امروز مقاومت در برابر تاریک اندیشان همچنان ادامه دارد. اگر امروز زنان غیور در اولین فرصت در خیابان ها با وجود خطر تهدید ازسیاه چهرگان به پا می خیزند وفریاد آزادی و برایر ی سر می دهند، قطعاً تاثیری از دوران انقلابی است.
در برابراین سئوال “چه توصیه ای برای افغانستان دارید؟” قطعا مقاومت زنان ومردان پاسخ اصلی است. افغانستان بارها نشان داده است که هیچ تاریخ ناهنجاری به وجود نخواهد آمد که محکوم به شکست نباشد. مردم این کشور تنها نخواهند ماند. من تأکید می کنم یک دولت مترقی که به مدت ۱۵ سال وجود داشت وشروع به تغییرو تحول نمود. بنابراین، قطعاً مانند هرکشور ترقیخواه در جهان افغانستان به یک دولت پیشرو وعدالت پرور نیاز دارد.
امپریالیسم چگونه با تجاوز و تحمیل گلوبالیسم وارد عمل می شود:
برخی در جهان و ترکیه درباره حملات ۱۱ سپتامبر خوش بین بودند که ایالات متحده جام زهررا خواهد نوشید، و با بیان اینکه درخانه خود به خود رگبار بست، “مظلومان بپا خواهند خاست.” اما چی شد؟! شاید هنوز شبحی از حوادث ۱۱ سپتامبرمجوزی برای تجاوز برکشورها وجود داشته باشد که برخی را خشنود سازد… من بار دیگرتأکید می کنم خوب است ایالات متحده و ناتو نتوانند مقاومت کنند وافغانستان را ترک می کنند، اما منطق من نیز بی اساس نیست که آمپریالیسم چگونه با تحمیل سرمایه وارد می شود وهر نیروی را تامین کند باید تردید داشت. حتی اگراو را«مصطفی کمال اتاتورک»، بنامیم. طالبان اکنون یک دولت جدید است که توسط ایالات متحده ایجاد شده ۳ سال مذاکرات پنهان و آشکار را به پایان رساند. تنها با در نظر گرفتن جنایت امپریالیسم تا کنون در این منطقه می توان حدس و گمان زد چه نقشه ها ایی برای ادامه وابستگی افغانستان در جریان این مذاکرات تعیین شده است.
من می خواهم « براکت» های مربوطه را گسترش دهم، به زودی خواهیم فهمید چرا این تصاویرغم انگیز در رسانه های غربی ارائه می شوند. منظور من مستقیماً رسانه های آمریکایی و انگلیسی است که انتشار می یابد من نمی گویم بی اهمیت و یا همه کذب هستند، خواهیم دید که از بازاریابی مداوم این تصاویر چه چیزی بیرون می آید.
به هر حال اولا: ما برای سکولاریسم اهمیت قائلیم. ثانیاً: پوچ بودن این نظریه که دراسلام متعدل صحنه های چون افغا نستان رخ نمی دهد باید “سپاسگزار باشیم” هرچند تاریخ هر کشور متفاوت است. ولی دولت ترکیه در ماهیت پیشرفت ندارد، ما رویدادهای ترکیه را بخاطر داریم که کمتر از تصاویر غم انگیزافغانستان نیست. در این کشور، کودکان مورد تجاوز قرار می گیرند، زنان به اشکال مختلف کشته می شوند، در سیستم آموزشی ما نمی توانیم پاسخگو زمان باشیم و از موقعیت کشورخود سپاسگزار گردیم یا از تصاویر دیگرکشورها وحشت کنیم. باید بدانیم امپریالیسم و نظام سرمایه داری با ابزار تحمیلی با جهانی سازی (گلوبالبسم)وارد عمل شده. این تنها یک سیاست بین المللی نیست، بلکه حمایت از تاریک اندیشان«اسلام سیاسی» نیز هست که از احقاق حقوق مردم جلوگیری شود. بنابراین ما به یک حرکت روشنفکرانه«سکولاریسم» نیاز داریم. مردم محروم فقیر وکارگران ترکیه وجهان باید حامل این اندیشه فکری باشند.
دولت هاچگونه در ایجاد رابطه با طالبان زورآزمایی می کنند:
من می خواهم به طور مختصر به این سئوال بپردازم که چرا رسانه های غربی موضوع روسیه و چین را برجسته می کنند. روزی دررسانه ها انتشار دادند که روسیه و چین در حال گفتگو با طالبان هست. سپس با دست کاری به شعور افکار عمومی این تصور را ایجاد کردند که طالبان تحت حمایت این دو کشور به رسمیت شناخته شد ودو کشور (روسیه وچین) موضع خصمانه نسبت به آمریکا گرفته اند. هرچند روسیه طالبان را یک سازمان تروریستی اعلام کرده بود. با دولت رسمی مناسبات خود را به عادی سازی مشروط تنظیم می کند مطبوعات غرب تنها روسیه و چین را به نزدیکی مناسبات با دولت جدید طالبان معرفی می کنند.
تصویر جالبی است: هر دو طرف – روسیه، ایالات متحده، بریتانیای کبیر و حتی کشورهای اتحادیه اروپا – اکنون در وضعیتی هستند که اولین کسانی هستند که با طالبان روابط برقرار خواهند کرد. آنها نمی خواهند طالبان را به طرف دیگرسوق دهند. آنان نمی خواهند با متهم ساختن یکدیگر طالبان را از دست بدهند. یک واقعیت هم وجود دارد، ایالات متحده توافق با طالبان را از زمان دولت ترامپ بنیان گذاشت نه بایدن، منظور من سیاست (ضد روسی وچینی) دولت آمریکا برای مصرف داخلی است. ما باید در مورد پدیده دیگری صحبت کنیم، من در مورد اظهارات امروز اتحادیه اروپا صحبت می کنم. این پرسش اولین کشوری است که با طالبان رابطه برقرار می کند از نظر شکل گیری افکار عمومی بسیار مهم است. در اینجا من معتقدم که روسیه گام بسیار درستی برداشت و اعلام کرد که بدون قطعنامه سازمان ملل متحد و بدون اجماع در شورای امنیت سازمان ملل متحد، ما طالبان را به رسمیت نمی شناسیم. “ما با هم تصمیم می گیریم.” به تدریج، همه آنها روابط دیپلماتیک با طالبان برقرار خواهند کرد. همه کشورها باید از یک تصمیم پیروی کنند.
پس نتیجه چه خواهد شد رقیب جدی در منطقه چون چین وجود دارد که با برطرف کردن نیاز اقتصادی به سرمایه گذاری به ویژه در بخش معدن با دولت طالبان به طور کامل عمل خواهد کرد. چین عملگرا، بدون اینکه وارد بحث هایی شود که طالبان خیلی مرتجع هستند. اما ایالات متحده آمریکا در طرف معکوس با چین حرکت می کند. شانس روسیه دراین بازی با اسلام سیاسی پس از جریان چچن محدود است. در حال حاضراین سوال پیش آمده آیا پاکستان متحد ایالات متحده خواهد بود یا چین که بحث برانگیز است. در تحولات افغانستان برای هند که رقیب جدی چین درمنطقه است فرصتی وجود دارد.
اگر حفظ مرزها مقدس است، چرا در امور دیگر کشورها دخالت می کنید؟
ترکیه چگونه باید در معادله حفظ مرزها قرار گیرد: اگر گفته می شود مشکل مرزها مهاجرت است. به نظرمن مهاجرت نمی تواند بهانه ای برای نژادپرستی گردد. دولت ترکیه با این مشکل روبرواست وکاملا سیاست اشتباهی دنبال می کند. از یک طرف مرز را ناموس ودفاع از آنرا افتخار می نامند. خوب برادران نقطه مقابل تجاوز به ناموس دیگران است! چرا مرزهای ترکیه این قدر گله گشاد شد؟ زیرا ترکیه معاملات برون مرزی را به عنوان یک قاعده تبدیل کرده و به هر نقطه از منطقه که خواست دخالت می کند. سرباز می فرستد، برنامه ریزی می کند کارشناس می فرستد اما از انجا محرومان به عنوان مهاجر برمی گردند. باید از همین جا شروع کرد. اگرحاکمیت ترکیه مقدس است، این یک امر دوجانبه است.
ثانیاً، مردم ما دائماً از ایالات متحده، قدرتهای امپریالیستی خارجی، لابی ها و امثال آنها شکایت دارند. از آنجا که رقم آنان بسیاراست، باید به حضور قدرت های امپریالیستی در ترکیه خاتمه داد. اینجاست که مشکل افغانستان حل می شود. ناتو یک قانون برای حفاظت نیست همانطور که وارد شدیم می توانیم خارج شویم! به نفع ترکیه است! ترکیه به نیروی خارجی برای حفظ امنیت نیاز ندارد. پایگاه خارجی کشور ما را تهدید می کند. ترکیه نیز باید با حضور نظامی خود در دیگر کشورها پایان دهد.
اگر بگوییم امنیت ترکیه از اینجا آغاز می شود، ما موافقیم در جهان ایالات متحده باید قلمرو حاکمیت خود را تغییر دهد. امنیت ترکیه از ترکیه شروع می شود نه از کشورهای دیگر. بنابراین، پاسخ به این سئوال که در افغانستان چه باید کرد، نباید در امور داخلی این کشوردخالت نمود. اگر مداخله ای صورت نگیرد، مردم افغانستان در نهایت از این تاریکی رهایی خواهند یافت. دموکراسی، آموزش و آزادی با کمک آمریکا و ناتو حاصل نمی شود. ترکیه به عنوان یک عضو ناتودراین کشور حضور دارد باید هرچه فوری افغانستان را ترک کند.
بر گرفته از سایت حزب کمونیست ترکیه
۴آبان ۱۴۰۰ برابر با ۲۰۲۱.۱۰.۲۶
به کانال صدای مردم در تلگرام بپیوندید
@sedayemardomdotnet
