روز پدر، کدام پدر؟
در بسیاری از کشورها به‌خصوص ایران، نگرشی مبتنی بر تقسیم نقش جنسیتی وجود دارد. نگرشی که مرد نان‌آور و زن کدبانو– بدون توجه به اشتغال یا خانه‌دار بودن زنان- در نظر گرفته می‌شود و حیطه وظایف مردان خارج از خانه است. این نگرش مانعی در جهت رشد نقش پدر و مسئول دانستن او در مورد وظایف خانگی است.
دکتر شهلا اعزازی- کانال علمی مطالعات زنان
به طور معمول، مناسبت‌های تقویمی چون روز پدر به مردان تبریک گفته می‌شود اما نمی‌توان و نباید تبریک گفت به آنانی که در خانه به آزار و تنبیه کودکان خود دست می‌زنند، کودکان را از آزادی محروم کرده، دختربچه‌ها را به ازدواج مجبور می‌کنند و قاتلانی که یا شخصا در وحشیانه‌ترین شکل دختر خود را به قتل می‌رسانند و یا به قاتل فرزند خود افتخار کرده و از عمل او تمجید می‌کنند. هر چند که نام رسمی آنان در شناسنامه «پدر» است.
پدری چیست؟
در دوران قدیم پدرسالاران قدرت مطلق را در خانه داشتند، آنان مرجع تمام تصمیم‌گیری‌های خانوادگی، نماینده دین، قاضی و مجری مجازات‌ها بودند. به‌تدریج با تشکیل دولت‌های مدرن و ایجاد شهرهای بزرگ، قدرت مرد در خانه (پدرسالار) به نهاد‌های دیگر منتقل شد و از قدرت او کاسته شد هر چند که هنوز مردان در خانه دارای قدرتی بودند که تنها بر روی اعضا ضعیف خانواده اعمال می‌شد اما در واقعیت مانند سایر افراد مجبور به قبول قوانین موجود در جامعه بودند. در ایران قوانین به مردان و در این بحث به پدران که به عنوان ولی قهری در نظر گرفته می‌شوند اجازه اعمال قدرت زیادی بر سایر اعضا خانواده می‌دهد و در صورت انجام عملی خلاف –حتی در حد قتل – از مجازات‌های افراد عادی مصون هستند.
در اکثر جوامع تاکید بر روی نقش مادری بسیار بیشتر از نقش پدری است به شکلی که اهمیت پدر در رشد و تربیت کودک فراموش می‌شود. در دهه هشتاد میلادی در جامعه‌شناسی مبحث «جامعه بی پدر» طرح شد. بررسی‌های متعدد در جوامع با فرهنگ‌های متفاوت مشخص کردند که کنش متقابل کلامی پدران با نوزادان در حد چند دقیقه و یا حتی چند ثانیه در روز است. در صورتی که باید دانست کودک در کنار خود به فردی محبوب و صمیمی نیاز دارد که این فرد الزاما و همیشه مادر نیست؛ پدر نیز وظایفی برعهده دارد.
در جوامعی که آشکار یا پنهان بر نقش نان‌آوری مرد به عنوان مهم‌ترین نقش او تاکید می‌شود، نقش پدری فراموش می‌شود. کودک از همان نوزادی به الگوی پدر، رابطه با او در نظافت و تغذیه، حمام کردن، در آغوش گرفتن و صحبت کردن نیازمند است. رابطه پدر کودک اگر در همان دوران کودکی ایجاد نشود در دوره نوجوانی و جوانی چندان موفق نخواهد بود.
در بسیاری از کشورها به‌خصوص ایران، نگرشی مبتنی بر تقسیم نقش جنسیتی وجود دارد. نگرشی که مرد نان‌آور و زن کدبانو– بدون توجه به اشتغال یا خانه‌دار بودن زنان- در نظر گرفته می‌شود و حیطه وظایف مردان خارج از خانه است. این نگرش مانعی در جهت رشد نقش پدر و مسئول دانستن او در مورد وظایف خانگی است. هایدی هارتمن در بررسی‌های خود به این نتیجه رسید که مردها به علت عدم شرکت در امور خانه چه زن خانه‌دار یا شاغل باشد قادرند موقعیت اقتداری خود را در خانواده حفظ کنند.
ایجاد رابطه‌ای مبتنی بر صمیمیت و احساسات میان پدر- فرزند بسیار مهم است در صورت نبود چنین رابطه‌ای تنها فرزندان ضرر نمی‌کنند بلکه مردان نیز از یکی از بهترین نوع رابطه (رابطه پدر-کودک) محروم می‌شوند، رابطه‌ای که اساس و پایه آن باید از دوران کودکی ریخته شود.
پدران نیز باید پدری کنند و از رابطه با فرزندان خود لذت برند.
به کانال صدای مردم در تلگرام بپیوندید
@sedayemardomdotnet
