نظام سیاسی به محیط‌زیست بی‌اعتناست
اسماعیل کهرم، بوم‌شناس و فعال محیط‌زیست و مشاور رئیس سازمان حفاظت محیط‌زیست معتقد است طرحی برای بهبود وضعیت محیط‌زیست دیده و شنیده نمی‌شود. به گمان او نگاه و عملکرد دولت‌ها در حوزه محیط‌زیست مشابه بوده است و بعد از پیروزی انقلاب، جایگاه محیط‌زیست نه بودجه مناسبی دریافت کرده و نه نیروهای فعال آن افزایش پیداکرده‌اند. به گفته او تعداد محیط‌بانان موردنیاز در کشور سه برابر ارقام کنونی است. کهرم در پاسخ به این سؤال درباره وضعیت محیط‌زیست ایران بعد از روی کار آمدن دولت سیزدهم به «همدلی» می‌گوید: در حال سقوط آزاد. محیط‌زیست باید دیده، شنیده و تبلیغ شود اما انگارنه‌انگار محیط‌زیستی وجود دارد. درست مثل این می‌ماند که دولتمردان پشت میز نشسته‌اند که روزها را به شب برسانند و بعد از چهار سال بگذارند و بروند. درحالی‌که سازمان محیط‌زیست باید حرف بزند، دیده و شنیده شود و طرح و پروژه بدهد….
دولت گذشته فقط ادعا می‌کرد
او در پاسخ به این سؤال که نگاه به محیط‌زیست نسبت به دولت گذشته چه تغییراتی داشته گفت: دولت گذشته هم خواب بود. فقط آن‌ها مدام ادعاهایی می‌کردند که مثلاً تا پایان دولتشان آب دریاچه ارومیه تأمین می‌شود اما نشد.
کهرم معتقد است: اساساً نظام و حاکمیت به محیط‌زیست اهمیت نمی‌دهد. محیط‌زیست در همه جای دنیا هزینه‌بر است و برای آن باید پول خرج کرد. نتیجه آن‌هم ملموس نیست. مثلاً مهندس برق می‌تواند عددی را به‌عنوان برق‌کشی خانه‌ها به مردم وعده دهد؛ اما آیا مهندس محیط‌زیست می‌تواند بگوید تعداد آهوهای ما از فلان عدد به فلان تعداد رسیده؟
بعد از انقلاب به محیط‌زیست بی‌توجهی شد
او با بیان اینکه بعد از انقلاب به محیط‌زیست توجهی نشد می‌گوید: بودجه بسیار اندکی به محیط‌زیست اختصاص داده می‌شود. ما در حال حاضر سه هزار و ۲۰۰محیط‌بان داریم که تعداد موردنیازمان دست‌کم ۱۰هزار محیط‌بان است. به مناطق محیط‌زیستی هم چیزی اضافه نشده است، ما اکنون همان تعداد پارک ملی، منطقه حفاظت‌شده و پناهگاه حیات‌وحش داریم که ابتدای انقلاب داشتیم. چیزی تغییر نکرده چون اولویت‌های دولت‌ها بعد از انقلاب فرق کرده است. نه به محیط‌زیست پولی رسید و نه به پرسنل آن اضافه شد، در نتیجه محیط‌زیست به قهقرا رفت. او در پاسخ به این سؤال که شدت و ضعف کم‌توجهی به محیط‌زیست در کدام دولت‌ها بیشتر و کمتر بوده می‌گوید: تقریباً همه دولت‌ها در یک سیر قرار داشته‌اند، چراکه اگر طبیعت را یک سال رها کنید دیگر نمی‌توانید به آن برسید. امروز اغلب مهندسان محیط‌زیست بیکار هستند. اگر سیستم درست کار کند آیا مهندسان محیط‌زیست باید بیکار باشند؟
آشتی با دنیا گام برای برنامه‌ریزی در حوزه محیط‌زیست
کهرم نخستین گام برای برنامه‌ریزی برای محیط‌زیست را آشتی با دنیا می‌داند و معتقد است: تحریم‌ها دست‌وبال ما را بسته‌اند. هیچ کشوری حاضر نیست در ایران سرمایه‌گذاری کند که انتظار سود داشته باشد. او در ادامه می‌گوید: مذهبی و ایدئولوژیک بودن نظام سیاسی کشور نیز باعث می‌شود به مسائل دیگر توجهی نشود یا اگر این توجه صورت بگیرد با هدف رشد مذهب باشد. در چنین شرایطی محیط‌زیست مسئله مهمی به شمار نمی‌رود. قبل از انقلاب دانشجویان با هدف تربیت نیروی محیط‌زیست در سوئیس بورسیه می‌شدند
او ادامه می‌دهد: آرزوی دولت‌ها این است که شرکت‌های بزرگ در این کشور سرمایه‌گذاری کنند اما به خاطر تحریم‌ها و نگرش جهانی هیچ دولتی برای سرمایه‌گذاری در ایران حاضر نیست. پیش از انقلاب دانشجوها برای تحصیل در دانشگاه‌های کشور سوئیس بورسیه می‌شدند اما الان چنین خبری نیست.
او در ارتباط با توان دانشگاه‌های داخل در ارتباط با تربیت نیروی متخصص در حوزه محیط‌زیست گفت: ما اگر دانشجویان را برای تحصیل در محیط‌زیست به کشور سوئیس بورسیه می‌کردیم به خاطر آن بود که پتانسیل‌های دانشگاه‌های این کشور را مناسب می‌دیدیم. درحالی‌که امروز دانشگاه فلان شهر در کشور در حالی دانشجوی پزشکی می‌گیرد که پزشک مقیم ندارد و از شهرهای مختلف برای تدریس به آنجا می‌روند. این یعنی کیفیت پایین می‌آید، طوری که من و شما حاضر نیستیم پدر و مادرمان را در این شهر پیش پزشک ببریم.
همدلی
به کانال صدای مردم در تلگرام بپیوندید
@sedayemardomdotnet
