اعتراض های مردمی بر تفکر ارتجاعی

دیوارکشی در پارک‌ها تنها گرفتن گشت‌وگذار از مردم نیست؛ بلکه واداشتن زنان و مردان به جدایی از خانواده است که تصور می‌کنم خلاف نیت باطنی کسانی باشد که طرح زنانه و مردانه‌کردن پارک‌ها را طراحی کرده‌اند….
شهرداران در همه جای جهان بیش از سران حکومت به افکار عمومی مردم خود توجه دارند و برای هر کار عمومی، نظر شهروندان را جویا می‌شوند. چون آنها معمولا منتخب مردم هستند. شما حق ندارید براساس نظر خود یا براساس برداشت شخصی خود از افکار عمومی به اقداماتی دست بزنید که خلاف نظر عموم باشد.
به گزارش روزنامه  شرق، در پارک‌های تهران مردم صبح‌ها دست زن یا شوهر خود را می‌گیرند و به پیاده‌روی می‌پردازند، عصرها دست زن و بچه خود را می‌گیرند و به گشت‌وگذار می‌روند. وقتی پارک را زنانه‌-مردانه می‌کنید، حق طبیعی آنان را که زندگی ساده و سالم است، از آنان می‌گیرید. مهم‌تر اینکه وقتی پارک را زنانه‌-مردانه می‌کنید به این تصور نادرست دامن می‌زنید که تهران یک شهر کثیف و فاسد است و مردم مدام به فسق و فجور مشغول‌اند و جز فساد و فحشا چیزی در این شهر و به‌خصوص در پارک‌هایش جریان ندارد! این نوع فکرکردن نه‌تنها از عدم شناخت مردم نشئت می‌گیرد؛ بلکه توهین به مردم شهر است. خلاف رأی اولوالالباب.
شهردار اگر به فکر مردمش باشد به جای این کارها باید به فکر ارزان‌کردن نان مردمش باشد، باید به فکر این باشد که ارزاق مردم ارزان به دست‌شان برسد. شما هیچ به فکر نان مردم بوده‌اید یا برای آنکه مردم به فکر نان نباشند، وسیله اعتراض درست می‌کنید؟ چنین کارهایی خلاف عقل سلیم است.‌ من به قول مرحوم جمال‌زاده هرچه کله خود را حفر کردم، معنی کار شما را نفهمیدم. ابتدا فکر کردم از طالبان تقلید کرده‌اید. دیدم تقلید از یک گروه عقب‌مانده و ماقبل تاریخی هنری نیست.
حیف شهردار تهران است که طالبان الگو و سرمشقش باشد: ” احتمالا برای کسب شهرت و بلند آوازه‌شدن به این کار دست زده‌اید و خواسته‌اید با غلامحسین کرباسچی که در شهرداری تهران بلندآوازه شد، رقابت کنید؛ اما کرباسچی اگر بلندآوازه شد، برای این بود که دیوار پارک‌ها را برداشت. او کاری کرد که از هر جای پارک بتوانید وارد آن شوید، نه اینکه حتی از دروازه پارک هم اجازه ورود نداشته باشید! کرباسچی دیوارهای پادگان‌های داخل شهر را که هیچ‌کس درون آنها را نمی‌دید، برداشت تا مردم درون آنها را ببینند و آنها را تبدیل به پارک کرد تا در شهر پر از دود مردم فضای بیشتری برای نفس‌کشیدن داشته باشند و برای اینها بود که خوشنام و مشهور شد. اگر شما در فکر آوازه و شهرت هستید، چرا در پی دیوارکشی برآمده‌اید؟
به هر صورت هر قصدی داشته باشید کار شما به زیان مردم شهر و بیهوده است. کاری بکنید که برای مردم شهر فایده‌ای داشته باشد.”
در این ارتباط، شهربانو امانی، عضو سابق شورای شهر تهران در مورد تصمیم اخیر شهرداری مبنی بر ایجاد تفکیک جنسیتی در پارک‌ها می گوید:” من معتقدم اگر با دیوارکشی‌های این چنینی بخواهند محدودیت‌های بیشتری ایجاد کنند-که البته هر بار فرصتی داشتند این کار را انجام داده‌اند، از تبلیغات محیطی گرفته تا چهره خشن و مردانه برای شهر ساختن-بدرفتاری‌ها و خشونت ترویج پیدا می‌کند. آزموده را آزمودن خطا است. اگر بدرفتاری را در کف جامعه می‌بینند، معلول علت‌های متعدد اجتماعی است. در نتیجه با ایجاد محدودیت برای نسل جوان دانا و هوشمند نمی‌توانند فرهنگ‌سازی کنند. چنان چه مدارس، ‌صداوسیما،‌ تریبون‌های مختلف نتوانسته‌اند فرهنگ مطلوب حاکمیت را ایجاد کنند، یعنی این رویکرد شکست خورده‌است. مثل شرایط اقتصادی که بسیار دشوار است. فرهنگ هم هیچ وقت با دستور و امر و نهی به وجود نمی‌آید”
رژیم ولایت فقیه به خوبی می داند که بالندگی فرهنگی، دست یافتن به زندگی انسانی و رشد اندیشه ها به معنای پایان تدوام تفکر ارتجاعی است، و به همین دلیل آگاهانه قصد دارد با مسخ این روند، حیات انسانی مردم شریف  و به ویژه نسل های  آینده  میهن را به تباهی کشانده و در تنگنا قرار دهد. با وجود اظهار نظرها و مخالفت هایی که به عملکرد رژیم “ولایی”اشاره می گردد، سران رژیم به سیری قهقرایی در عرصه های گوناگون در کشور پرداخته و به خوبی پی برده اند که میلیون ها نفر از مردم میهن ما به دلایل گوناگون انزجار خود را از این رژیم اعلام می کنند. ارتجاع مذهبی یکی از مانع‌های اساسی اصلاح این پدیدهٔ ناهنجار و بسیاری معضل دیگر فردی و اجتماعی در کشور است. برای مبارزه با همه این ناهنجاری‌ها و عامل‌های مؤثر مشخص آن‌ها، مردم و نیروهای ترقی‌خواه مردمی باید دست دردست همدیگر توازن نیرو را به‌نفع مصالح توده‌ها تغییر دهند و با هماهنگی‌ای هشیارانه و طرح خواسته‌های مترقی، مرحله‌ای و یکپارچه، ارتجاع را به‌عقب‌نشینی وادار کنند.