قرارداد موقت تضمین و امنیت شغلی برای مربی ایجاد نمی‌کند
فدراسیون با نحوه قرارداد بستن نشان می‌دهد که عزم و اراده‌ای برای اینکه از مربی‌اش حمایت کند یا قدر و ارزش آن مربی را بداند از خودش نشان نمی‌دهد. مبلغ قرارداد هم در شأن مربیان تیم ملی نیست. در بخش زنان رقم قراردادها ناعادلانه تر است.
سکوت شهرزاد مظفر چهار سال پس از ترک ایران شکست
شهرزاد مظفر، شاخص‌ترین مربی فوتسال زنان ایران است. او نخستین سرمربی تیم ملی فوتبال سالنی دختران کشورمان به حساب می‌آید. کسی که همراه شاگردانش اولین مدال تاریخ این رشته را در سطح آسیا به دست آورد. مظفر در تیم قهرمان سال ۲۰۱۸ در آسیا نیز نقشی اساسی ایفا کرد و نامش به عنوان یکی از نامزدهای بهترین مربی سال فوتسال زنان جهان معرفی شد. با این حال او به ناگاه راهی کشور کویت شد تا هدایت دختران کویتی را برعهده بگیرد. مظفر در تمام این سال‌ها ترجیح داد سکوت کند و روی کارش متمرکز بماند. آن‌طورکه خودش می‌گوید تلاش او بر این بوده که در کویت از هیچ تیم بسازد. ماموریتی که آمار نشان می‌دهد مظفر به خوبی از پس آن برآمده. اما بعد از ۴ سال دوری از ایران و رهبری تیم ملی کویت شهرزاد مظفر بالاخره ناگفته‌هایش از ترک ایران را در گفت‌وگو با «اعتماد» بازگو کرد.
چهار سال قبل فوتبال ایران را ترک کردید و راهی کویت شدید. دلیلش چه بود؟
اینکه چه شد اینجا هستم علت اصلی‌اش این است که در ایران نوع قراردادها یعنی قراردادهایی در سطح تیم ملی، به شکلی است که به نوعی توهین به جایگاه و شخصیت مربی است. یعنی همه ما هم من و هم همکارانم به خاطر عشق، علاقه و عطشی که برای خدمت و عشقی که به فوتسال داریم فعالیت می‌کنیم. به هر حال همه آرزو دارند که مربی تیم ملی ایران باشند؛ تیمی که قهرمان آسیاست و آن همه پتانسیل دارد. چه افتخاری بالاتر از اینکه سرمربی تیم ملی کشورت یعنی ایران باشی؟ بهترین خاطرات دوران ورزشی و افتخارات من، با تیم ملی ایران بوده و درواقع از کار کردن با بچه‌های بااستعدادی که داشتیم و داریم لذت بردم و واقعا کار کردن در آن سطح لذت‌بخش است. منتها موضوع این است که این مساله واقعا یک‌طرفه است، یعنی آن عطش، عشق و علاقه‌ای که نزد مربی‌ها و بازیکنان وجود دارد از طرف فدراسیون وجود ندارد و دوسویه نیست. وقتی این موضوع دوطرفه نباشد، پس از مدتی خواهید دید که چیزی جز احساس ناامیدی و استیصال حاصل کار نخواهد بود. این حس پدید می‌آید که زحمات نادیده گرفته می‌شود و تلاش‌ها وقتی که صرف می‌شود قدر و ارزشش دانسته نمی‌شود.
پس مساله در نوع رابطه کاری شما با فدراسیون بود؟
قراردادهای ما همه قراردادهایی بود که در بهترین حالت یک‌ساله بود. قرارداد یک‌ساله هیچ تضمین و امنیت شغلی‌ای برای مربی ایجاد نمی‌کند و بندها و فرمتی که در قراردادهای فدراسیون هست قراردادها را کاملا یک‌طرفه می‌کند و می‌شود گفت که قرارداد حرفه‌ای نیست و کاملا یک‌طرفه تنظیم شده. صرف‌نظر از مدت قرارداد به نظرم متن قرارداد هم از جایی که به هیچ‌عنوان خواسته‌های مربی در آن لحاظ نمی‌شود و اصلا مورد مذاکره قرار نمی‌گیرد، بلکه یک فرمت آماده هست که مربی فقط آن را امضا می‌کند و به نظرم این درست و حرفه‌ای نیست و از طرف دیگر هم مدت قرارداد مناسب نیست. حتی من خاطرم هست که در مقطعی مدت قراردادها سه ماهه بود، اما کدام مربی می‌تواند به این شیوه کار کند و در کجای دنیای حرفه‌ای قرارداد سه ماهه کاربرد دارد؟ یعنی چطور مربی‌ای که فکر می‌کند ممکن است بعد از ۳ ماه در تیم نباشد، می‌تواند برای یک تیم برنامه‌ریزی بلندمدت داشته باشد؟ به نظرم این عدم امنیت و عدم اعتماد متقابلی که در همان ابتدای مسیر با قرار دادن و گذاشتن یک قرارداد کوتاه‌مدت جلوی مربی که به لحاظ مالی هم مبلغ بسیار ناچیزی دارد که در شأن جایگاه مربی تیم‌ملی نیست، همان خشت اولی است که کج گذاشته می‌شود و درواقع فدراسیون با آن نحوه قرارداد بستن نشان می‌دهد که عزم و اراده‌ای برای اینکه از مربی‌اش حمایت کند یا قدر و ارزش آن مربی را بداند از خودش نشان نمی‌دهد که به نظرم این اشکال اول است. به هر حال آن مبلغ قرارداد هم اصلا در شأن و جایگاه مربیان تیم ملی نیست. البته من در رابطه با خانم‌ها صحبت می‌کنم و از قراردادهای آقایان خبر ندارم، اما در بخش زنان می‌دانم که رقم‌ها منصفانه نیست. در نتیجه همه این عوامل سبب می‌شود که شما یک روز احساس ناامیدی کنید، طوری که انگار دست و بال شما را بستند، پر و بال‌تان را چیدند و یک مسیر کاملا یک‌طرفه است که هرچه در آن زحمت بکشید انگار دیده نمی‌شود یا قرار نیست به جایی برسد…
ممکن است به زودی به ایران بازگردید؟
احساسم به برگشتن به تیم ملی یا کار کردن در ایران که کاملا مشخص است. ایران کشور و خانه من است و همیشه آرزو دارم که برای دختران کشورم بتوانم کار کنم و در آنجا خدمت کنم و خودم هم از کار کردن در ایران با آن همه استعدادهای درخشان و پتانسیل بالا لذت می‌برم…
شرایط تیم ملی فوتسال ایران را بعد از دوران کرونا و حالا وضعیت فدراسیون چطور ارزیابی می‌کنید؟
در رابطه با تیم‌ملی هم باید بگویم تیم الان سرمربی دارد که خانم سلیمانی هستند و درست نیست که من الان بخواهم راجع به تیم ملی یا برگشتنم صحبت کنم. تیم ملی الان سرمربی دارد و من واقعا برای خانم سلیمانی آرزوی موفقیت می‌کنم و امیدوارم نگاه فدراسیون نگاهی جدی‌تر باشد و از سرمربی‌ای که تعیین کردند حمایت کنند و قراردادش را ببندند. یعنی ما حتی قرارداد که بستیم هیچ‌وقت نسخه‌ای دست خودمان ندادند درصورتی‌که همیشه باید طرفین ماجرا یک نسخه از آن در دست‌شان باشد، اما ما هیچ‌وقت آن را نداشتیم و من هم علتش را نفهمیدم. اگر قراردادی هست که طرفین امضا می‌کنند یعنی مورد توافق طرفین هست، اما چرا نباید یک نسخه از قرارداد در اختیار سرمربی قرار بگیرد؟ من فقط آرزو می‌کنم که این چیزها که مهم هم هستند درست بشوند.
به قول معروف همان‌طور‌که عرض کردم یک‌سری چیزها باید از ابتدا پایه‌هایش درست بنا نهاده شود که به نظرم این چیزها نبوده و هنوز هم نیست.
به نظرتان شرایط نسبت به گذشته بهتر شده یا نه ؟
در بخش اول توضیح دادم که شرایط به چه نحو بود و فکر می‌کنم الان هم همان سیاست‌ها ادامه دارد، یعنی همان نگرش و طرز فکر در فدراسیون حاکم است که الان هم وضعیت همین است و تا زمانی که این ارتباط دوطرفه شکل نگیرد و این عزم و اراده و اشتیاق دوطرفه نباشد هیچ‌وقت نمی‌شود کار را جلو برد….
به کانال صدای مردم در تلگرام بپیوندید
@sedayemardomdotnet
