نگاهی بر زندگی بانوی غزل ایران سیمین بهبهانی

سیمین بهبهانی شاعر، معلم، نویسنده و غزل سرا و عضو کانون نویسندگان ایران بود. سیمین بهبهانی ملقب به بانوی غزل، شاعر ملی و نیمای غزل، با سرودن اشعار بی‌نظیری درباره‌ی جنگ، فقر، میهن، انقلاب، آزادی و حقوق برابر زن، از بزرگترین شاعران ادبیات معاصر محسوب می‌شود.

مهرآسا رستگار-کانال علمی مطالعات زنان

دوباره می‌سازمت وطن!

اگر چه با خشت جان خویش

ستون به سقف تو می‌زنم،

اگر چه با استخوان خویش

سیمین خلیلی معروف به سیمین بهبهانی زاده ۲۸ تیر ۱۳۰۶ در تهران است. او شاعر، معلم، نویسنده و غزل سرا و عضو کانون نویسندگان ایران بود. سیمین بهبهانی ملقب به بانوی غزل، شاعر ملی و نیمای غزل، با سرودن اشعار بی‌نظیری درباره‌ی جنگ، فقر، میهن، انقلاب، آزادی و حقوق برابر زن، از بزرگترین شاعران ادبیات معاصر محسوب می‌شود. مادرش فخر عظمی ارغون از زنان پیشگام عصر خود و عضو جمعیت نسوان وطن‌خواه و پدرش عباس خلیلی، مدیر روزنامه اقدام بود.

سیمین بهبهانی از کودکی در محیطی فرهنگی بزرگ شد و مادرش در آشنایی او با شعر و ادبیات فارسی تاثیر بسیار زیادی داشت. او اولین شعر خود را در چهارده سالگی سرود که در مجله نوبهار به سردبیری ملک‌الشعرای بهار به چاپ رسید. در دانشگاه حقوق خواند هرچند، هیچ گاه شغلی مرتبط با رشته حقوق را قبول نکرد و به جای آن سالیان طولانی به عنوان معلم در آموزش و پرورش خدمت کرد. بهبهانی در سال ۱۳۲۵ با حسن بهبهانی ازدواج کرد و تا اخر عمر با نام خانوادگی او شناخته شد. در سال ۱۳۴۹ از همسرش جدا شد و در همان سال با منوچهر کوشیار ازدواج کرد، کوشیار در سال ۱۳۶۳ بر اثر عارضه قلبی درگذشت.

سیمین بهبهانی از جمله معدود شاعران زن ایرانی است که در خارج از ایران نامی شناخته شده است و علاوه بر دریافت جوایز متعدد بین‌المللی، اشعارش به زبان انگلیسی، فرانسه و دانمارکی و آلمانی نیز ترجمه شده است. ماحصل نیم قرن تلاش سیمین بهبهانی در عرصه زبان و ادبیات فارسی بیش از ۶۰۰ غزل  است که در ۲۰ کتاب منتشر شده. از بهبهانی آثار دیگری نیز برجا مانده است مانند کتاب «شاعران امروز فرانسه» و زندگی‌نامه‌ای خود نوشت به نام «با مادرم همراه». عشق و ستایش آن مهمترین درون‌مایه اشعار سیمین بهبهانی است.

مرا هزار امید است و هر هزار تویی

شروع شادی و پایان انتظار تویی

دلم ز هر چه به غیر تو بود خالی ماند

در این سرا تو بمان که ماندگار تویی

مسئله‌ی زنان و وضعیت اجتماعی آنان یکی دیگر از درون مایه‌های اشعار این شاعر است که به نقد جامعه مردسالار می‌پردازد.

چو چنگ نغمه ساز، فرو خواندی

در گوشِ مرد، نغمه همتایی

گفتی که: جفت و یار توام، اما

نی بهر عاشقی و نه شیدایی

این سان که در جبین تو می‌بینم

کـرسی نشین خانه شورایی

بر سرنوشت خویش خداوندی

در کار خویش، آگه و دانایی

سیمین بهبهانی مانند بسیاری از شعرای معاصر به نقد مشکلات و کاستی‌های اجتماعی و سیاسی آن پرداخته، و همواره به وطن می‌اندیشد که باز هم آن را “خواهد ساخت اگر چه با خشت جان خویش”. او با وجود همه‌ی مشکلات و موانعی که داشت جلای وطن نکرد و هرگز جایی غیر از ایران را برای زندگی برنگزید و تا آخرین روز در ایران ماند. او در ۲۸ مرداد ۱۳۹۳ در بیمارستان پارس تهران درگذشت.

به کانال صدای مردم در تلگرام بپیوندید
@sedayemardomdotnet