در دفاع از فعالین کارگری زندانی

در اینجا چار زندان است

به هر زندان دو چندان نقب،

در هر نقب چندین حجره،

در هر حجره چندین مرد

در زنجیر…

درشرایط کنونی، واقعیت هرروزه برای فعّالان سندیکایی در ایران، ترس از بازداشت، ارعاب و زندانی شدن است.  همان‌طور که در بیانیه ۱۱ آبان‌ماه کودیر تأکید شده است، هنوز در ایران شمار زیادی صرفاً به علت دفاع از حقوق بشر، حقوق زنان، و حقوق سندیکایی پشت میله‌های زندان به‌سر می‌برند. سازمان‌های آزادی‌خواه ایران و جهان، از جمله حزب توده ایران و کودیر، در عمل به تعهدِ خود به دفاع از زندانیانِ عقیدتی و سیاسی وفادارند و به هر وسیله ممکن صدای اعتراض زندانیان ایران را به گوش جهانیان می‌رسانند.تلاش در این راه و جلب همبستگی نیروهای ترقی‌خواه جهان برای ایراد فشار بر حکومت ایران و حمایت از آزادیِ زندانیانِ سیاسی، آزادیِ بیان، و آزادیِ فعالیت‌های صنفی و سندیکایی، وظیفه همه نیروهای مترقی ایران است. در محکوم کردن کارنامه تاریک رژیم ولایت فقیه در زمینه سرکوب فعالیت سندیکاها و حقوق بشر،  که تا کنون اعتراضات وسیعی از طرف محافل بین المللی  بویژه از سوی اتحادیه های کارگری جهان انجام یافته وخواستار پایان یافتن به سرکوب سندیکاها در ایران شده اند.در یکی از این فراخوان ها که اتحادیه های کارگری جهان خطاب به آقای حسن روحانی  تحت عنوان « به سرکوب سندیکاها در ایران پایان دهید!»نوشت و درنامه مردم ارگان مرکزی حزب توده ایران، شماره ۹۲۷ ،۲۱مرداد ماه ۱۳۹۲ www.tudehpartyiran.org به چاپ رسیده است چنین می خوانیم: «ما از مقام‌های ایران می‌خواهیم که آزاد کردنِ فوری و بی‌قید و شرط همه آنانی که به علّت فعالیت سندیکایی زندانی شده‌اند، با رفعِ اتهام از آنانی که هم‌اکنون به دلیل‌هایی مشابه در انتظار محاکمه‌اند، و با پایان دادن به دیگر اقدام‌های سرکوبگرانه‌یی که هدف‌شان ضعیف کردن سندیکاها و به‌کنار راندن اعضای آن‌هاست، به سرکوب فعّالان سندیکایی پایان دهند».

همه  تلاش ها رسانید  واقعیت زندگی مردم میهن مان   به اطلاع همگان در سراسر جهان است.در اوضاع کنونی با توجه به زمان مناسب و موقعیت های  بوجود آمده برای افشای بی عدالتی های موجود در ایران و فشار آوردن به دولت مردان کشور از جمله به آقای روحانی  که سال گذشته با وعده اصلاح در داخل ایران به  مقام ریاست جمهوری رسید.باید با  جدّیت تمام خواستار  موضوع حقوق سندیکایی و آزاد کردن زندانیان سیاسی شد.

آزادی بدون قید و شرط همه زندانیان سیاسی، پایان دادن به حصر موسوی، کروبی و زهرا رهنورد، پایان دادن به سرکوب سندیکاها و تشکل های کارگری، حرکت به سمت سیاست های اقتصادی ای که تولید در کشور را حمایت کند، و امکان های اشتغال زایی و تخفیف محرومیت های کنونی را فراهم آورد. باید آنچنان نیرو و حرکت اجتماعی ای را پدید آورد که بتوان خواست های بالا را به رژیم ارتجاعی کنونی تحمیل کرد.