ولی‌الله مظاهری از رهبران و پیش کسوتان جنبش سندیکایی کارگران
جنبش سندیکایی و چهره‌های آن
ولی‌الله مظاهری در چنین دورانی در فاصله سال‌های ۱۳۰۰ تا ۱۳۲۰ نخستین سنگرهای مبارزه را تجربه می‌کرد. ولی‌الله مظاهری در سال ۱۲۹۳ خورشیدی در خانواده‌ای محروم و زحمتکش بدنیا آمد. از همان نوجوانی با فقر و بی‌عدالتی آشنا شد. هنوز نوجوانی بیش نبود که به عنوان کارگر ساختمانی شروع به کار کرد و سپس به عنوان معمار به کار ادامه داد…
برای ادامه انتشار این مطالب دست یاری خود را به سوی همه علاقمندان جنبش کارگری و خوانندگان دراز می کنیم. ما را در معرفی چهره‌های به نام و گمنام جنبش سندیکایی کارگران ایران یاری دهید.زندگی نامه، عکس و هرگونه مطلب و خاطره‌ای که از فعالان و مبارزان سندیکایی در دسترس دارید، برای ما ارسال کنید. اینک در ادامه این رشته مطالب به معرفی یکی از پیش کسوتان و رهبران جنبش کارگری ـ سندیکایی ایران، رفیق فقید ولی‌الله مظاهری که در دوران پس از انقلاب از کوشندگان و پایه گذاران اصلی و اولیه انجمن همبستگی سندیکاها و شوراهای کارگری تهران و حومه بود، می‌پردازیم.
اتحاد کارگر بولتن ماهیانه کمیته روابط سندیکایی ایران با انتشار رشته مطالبی در معرفی رهبران، مبارزان، فعالان و پیش کسوتان جنبش سندیکایی زحمتکشان میهن ما، کوشیده است، سنت‌های ریشه‌دار طبقاتی و انقلابی این جنبش را در قالب نام‌های نازدودنی و درخشان آن به نسل جوان کارگران انتقال دهد.
این رشته مطالب تا کنون با استقبال روبرو گردیده است. در همین جا لازم است بار دیگر تأکید کنیم، برای ادامه انتشار این مطالب دست یاری خود را به سوی همه علاقمندان جنبش کارگری و خوانندگان دراز می کنیم. ما را در معرفی چهره‌های به نام و گمنام جنبش سندیکایی کارگران ایران یاری دهید. زندگی نامه، عکس و هرگونه مطلب و خاطره‌ای که از فعالان و مبارزان سندیکایی در دسترس دارید، برای ما ارسال کنید.
اینک در ادامه این رشته مطالب به معرفی یکی از پیش کسوتان و رهبران جنبش کارگری ـ سندیکایی ایران، رفیق فقید ولی‌الله مظاهری که در دوران پس از انقلاب از کوشندگان و پایه گذاران اصلی و اولیه انجمن همبستگی سندیکاها و شوراهای کارگری تهران و حومه بود، می‌پردازیم.
پیدایش و تکامل جنبش کارگری و سندیکایی میهن ما در ارتباط مستقیم با فعالیت حزب طبقه کارگر ایران در دوره‌های مختلف حیات آن قرار دارد. روح و سنت‌های انقلابی جنبش سندیکایی ایران که تا امروز دوام و قوام داشته است، مرهون تلاش پیگیرانه و خستگی نا پذیر مبارزان و فعالان حزب طبقه کارگر ایران به شمار آمده و می‌آید.
اعتصاب کارگران چاپخانه‌های تهران در بهار و تابستان سال ۱۲۸۶ خورشیدی و سپس اعتصاب کارمندان تلگرافخانۀ تبریز در زمستان همان سال در کنار اعتصاب کارگران کارخانه چرم سازی تبریز و کارگران شیلات بندر انزلی در سال ۱۲۸۷ خورشیدی، طلیعه رشد و گسترش جنبش کارگری و سندیکایی بر بستر نیازهای عینی تاریخ بود.
سال‌های پیش و پس از ۱۳۰۰ خورشیدی را دوران رشد گسترده جنبش سندیکایی در ایران ارزیابی می کنند. طی این دوران فعالیت‌های سندیکایی در اشکال گوناگون بسط یافت. “در سال ۱۲۹۹ خورشیدی تعداد اتحادیه های کارگری در تهران به ۱۵ رسید، و در همان سال شورای اتحادیه‌های تهران پا به عرصه وجود گذاشت.
پس از یک سال، در آبان ۱۳۰۰ شورای مرکزی اتحادیه‌های حرفه ای کارگران ایجاد گردید که هدف آن رهبری جنبش سندیکایی و اتحادیه‌ای در سطح کشور بود. طی ۴ سال، بیش از سی هزار نفر از کارگران و کارمندان در سندیکاهای کارگری زیر پرچم شورای مرکزی اتحادیه‌های حرفه ای گرد آمدند”.
از سال ۱۳۰۴ سرکوب جنبش کارگری توسط رضا خان به دستور امپریالیسم انگلیس شدت بی‌سابقه‌ای یافت. در سال ۱۳۱۰ قانون معروف به قانون سیاه به تصویب رسید و پیگرد فعالان جنبش کارگری و مبارزان سندیکایی توام با خشونت به اوج رسید. فعالیت سندیکایی شکل دیگری یافت امّا هرگز متوقف نشد.
اعتصاب کارگران نفت جنوب (خوزستان) و اعتصاب کارگران راه آهن شمال (مازندران) و اعتصاب سازمان یافته و متحد کارگران کارخانه وطن اصفهان نشان داد با سرکوب و خشونت نمی‌توان جنبش کارگری را متوقف نمود.
ولی‌الله مظاهری در چنین دورانی در فاصله سال‌های ۱۳۰۰ تا ۱۳۲۰ نخستین سنگرهای مبارزه را تجربه می‌کرد. ولی‌الله مظاهری در سال ۱۲۹۳ خورشیدی در خانواده‌ای محروم و زحمتکش بدنیا آمد. از همان نوجوانی با فقر و بی‌عدالتی آشنا شد. هنوز نوجوانی بیش نبود که به عنوان کارگر ساختمانی شروع به کار کرد و سپس به عنوان معمار به کار ادامه داد.
او در سال‌های جوانی به کار سندیکایی همراه با فعالان و مبارزان حزب کمونیست ایران ـ سلف حزب توده ایران می پرداخت. در جریان سرکوب جنبش کارگری در سال های ۱۳۱۰ تا ۱۳۱۸ توسط دیکتاتوری رضا خانی، او دستگیر و به مدت ۴ سال را در زندان رضا شاهی گذراند. پس از سقوط رضا خان این عامل رسوای انگلیس، مظاهری بار دیگر فعالیت سیاسی و سندیکایی خود را با تجربه‌های غنی گذشته، آغاز کرد.
او از پایه گذاران سندیکای کارگران بنا بود که در سال ۱۳۲۰ با تلاش او و دیگر کارگران آگاه تاسیس شد. مظاهری با توجه به تجربه فعالیت سندیکایی از سال ۱۳۲۰ تا ۱۳۳۰ به عنوان دبیر و رهبر سندیکای کارگران بنا انجام وظیفه می‌کرد. در سال ۱۳۲۲ با غرور و افتخار به سنگر حزب طبقه کارگر ایران ـ حزب توده ایران پیوست و تا پایان عمر به آرمان خود وفادار ماند.
با تاسیس شورای متحده مرکزی که مظاهری یکی از کوشندگان آن بود، به عضویت رهبری و مسئولیت شورای شهرستان‌های شورای متحده مرکزی کارگران و زحمتکشان ایران انتخاب شد. او به مثابه یکی از مجرب‌ترین سندیکالیست‌ها نقش ارزنده‌ای در متشکل کردن کارگران در صفوف سندیکاها و زیر درفش پُر افتخار شورای متحده مرکزی کارگران و زحمتکشان به عنوان مهم‌ترین، سازمان یافته‌ترین و نیرومندترین سازمان سندیکایی ایران و خاورمیانه و یکی از متشکل‌ترین سازمان‌های سندیکایی قاره آسیا که از اعضای فدراسیون جهانی سندیکاهای کارگری (از اعضای اولیه و مؤثر) قلمداد می شد، ایفا نمود.
مظاهری در ادامه فعالیت‌های خود در سال ۱۳۳۱ پیش از کودتای انگلیسی ـ آمریکای ۲۸ مرداد، به عضویت شورای موتلفه کارگران برگزیده شد و فعالیت‌های سندیکایی را رهبری و هدایت می‌کرد. با کودتای ننگین ۲۸ مرداد مظاهری مانند هم‌رزمان و رفقای خود دستگیر، شکنجه و به حبس محکوم شد.
او از بهمن سال ۱۳۳۴ تا بهمن ۱۳۳۸ را در زندان‌های لشکر ۲ زرهی و قزل قلعه گذراند. زجر و شکنجه خللی در ارداه این کارگر شریف و آگاه ایجاد نکرد. او با عزمی راسخ برای ادامه مبارزه به سود منافع زحمتکشان از زندان آزاد شد. در سال ۱۳۳۹ یعنی یکسال پس از آزادی به اتفاق هم‌رزم خود، مبارز نامدار تقی باقری به تاسیس یک صندوق تعاون برای کمک به کارگران مبادرت کرد. این صندوق تعاون در خدمت زحمتکشان و فعالین سندیکایی قرار داشت.
در تمام طول سال‌های پیش از پیروزی انقلاب، مظاهری با استفاده از امکانات آشکار و مخفی، به کوشش پیگیرانه خود در دفاع از منافع کارگران ادامه داد و درفش مبارزات اصیل و طبقاتی سندیکایی را هیچگاه از دست ننهاد. در آستانه انقلاب از سازمان دهندگان اعتصاب‌های طبقه کارگر بود. در سال‌های ۵۷ ـ ۵۶ نقش بسیار مؤثری در گردهم آوردن و سازمان دادن سندیکاهای کارگری موجود و ارتقاء سطح همبستگی میان طبقه کارگر و زحمتکشان برعهده داشت.
با پیروزی انقلاب ابعاد و دامنه فعالیت‌های او گسترش یافت. فعالیت در صفوف حزب تودۀ ایران و مبارزه پیگیرانه در راه تشکل سندیکایی زحمتکشان تمام زندگی او را در این دورۀ زمانی در بر می‌گرفت.
در این دوران مظاهری تجارب غنی و دانش سندیکایی و سیاسی خود را وقف تشکل آگاهانه جنبش کارگری و سندیکایی کرد و در این راه شبانه روز می‌کوشید.
مظاهری از نخستین و اصلی‌ترین پایه گذاران انجمن همبستگی سندیکاها و شوراهای کارگران و زحمتکشان تهران و حومه بود. در واقع می توان او را مبتکر اصلی و مؤثر و سازمان دهنده اولیه انجمن همبستگی به مثابه تجمع واحد سندیکایی کشور در سال‌های نخست پیروزی انقلاب دانست.
در پرتو فعالیت خستگی نا پذیر او و یارانش، آگاهی طبقاتی و سندیکایی و در ادامه آن احیا و ایجاد تشکل‌های سندیکایی در سال‌های اول انقلاب گسترش می‌یافت. این امر با مخالفت حاکمان ـ سران جمهوری اسلامی ـ روبرو بود. مظاهری با توجه به تجربه و سابقه خود پیش از مرگ نا به هنگامش نسبت به توطئه‌های حاکمیت جدید در قبال کارگران و دیدگاه تشکل‌های به اصطلاح “کارگری” جمهوری اسلامی هشدار می‌داد و آن را مخرب ارزیابی می کرد.
زنده یاد مظاهری در زمستان سال ۵۹ جان خود را بر اثر حادثه رانندگی از دست داد. فقدان او از نظر نقش ارزنده‌ای که می‌توانست در متشکل ساختن جنبش کارگری و سندیکایی ایران در آن زمان معین تاریخی ایفا کند، از سوی همه فعالان سیاسی و سندیکایی مورد تأکید قرار گرفته بود.
نام مبارز پیش کسوت و مجرب جنبش کارگری و سندیکایی، رفیق ولی الله مظاهری با احترام و تکریم همراه است. نام و مبارزه او الهام بخش نسل نو کارگران ایران خواهد بود. او یکی از رهبران پیش کسوت جنبش کارگری ـ سندیکایی میهن ماست!
اتحاد کارگر
http://www.etehadkargar.org/?lang=fa
