به یاد ژاله اصفهانی شاعر مردمی میهن ما +فیلم
زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست
هر کسی نغمه خود خواند و از صحنه رود
صحنه پیوسته به جاست
خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد
ژاله اصفهانی، شاعر مردمی میهن ما، روز هشتم آذرماه ۱۳۸۶، در لندن، درگذشت. ژاله اصفهانی در طول حیات هشتاد و شش ساله اش همواره پایبند به آرمان های مردمی، در راه مردم زیست و برای مردم سرود.
ژاله اصفهانی، در سال ۱۳۰۰، در اصفهان تولد یافت و پس از پایان رساندن تحصیلات ابتدایی و متوسطه به دانشکده ادبیات دانشگاه تهران رفت. در آن دوران بود که با فعالیت های روشنگرانه حزب توده ایران و نویسندگان، هنرمندان و شاعران توده ای آشنا شد. اولین کتاب شعر ژاله اصفهانی با عنوان ”گل های خود رو“ در سال ۱۳۲۳ در تهران منتشر شد. ژاله در سال ۱۳۲۶، به همراه همسرش ناگزیر به مهاجرت از ایران شد و به اتحاد جماهیر شوروی رفت. ژاله پس از مهاجرت، در باکو، دوره پنج ساله ادبیات را به پایان رساند و با آموختن زبان آذربایجانی بیش از هزار بیت از سروده های سخنوران کلاسیک و معاصر آذربایجان را به شعر فارسی برگرداند.
ژاله درسال ۱۳۳۳ به مسکو رفت و در سال ۱۳۳۹ با درجه دکترا در رشته ادبیات، از دانشکده دولتی لامانوسف، مسکو، فارغ التحصیل شد و سپس به کار در انستیتوی ادبیات جهان ماکسیم گورکی پرداخت و در آنجا رساله ای به نام ”نیما یوشیج پدر شعرنو پارسی“ به زبان روسی نوشت که در مسکو منتشر شد. این کتاب نخستین اثری است که به زبان روسی درباره نیما به چاپ رسید. ژاله در سال ۱۳۵۹، پس از پیروزی انقلاب بهمن به ایران بازگشت و به فعالیت های ثمر بخش فرهنگی پرداخت و سپس در پی یورش رژیم به نیروهای مترقی به مهاجرتی ناخواسته و مجدد کشانده شده و به لندن رفت و تا پایان عمر در آنجا زیست. از ژاله ۱۳ مجموعه شعر از جمله: اگر هزار قلم داشتم، البرز بی شکست، موج در موج، ترنم پرواز و شکوه شکفتن به جای مانده است.!
پرندگان مهاجر در این غروب خموش
که ابر تیره تن انداخته، به قله کوه
شما شتابزده راهی کجا هستید
کشیده پر به افق، تک تک و گروه گروه؟
پرندگان مهاجر دلم به تشویش است
که عمر این سفر دورتان دراز شود
به باغ، باد بهار آید و بدون شما
شکوفه های درختان سیب باز شود
به نقل از «نامۀ مردم»، شمارۀ ۷۷۹، ۱۷ آذر ماه ۱۳۸۶
ایمیل رسیده
