کانون نویسندگان: مبارزه با سانسور آشکار و نهان دولتی ادامه دارد

در این بیانیه با اعتراض به ادامه سانسور پنهان و آشکار دولتی، آمده: «جامعه‌ ایران با عریان‌ترین، گسترده‌ترین و خشن‌ترین نوع سانسور روبروست. سانسوری با مضمون ایدئولوژیک – سیاسی که قانون و قدرت همه جانبه دولتی پشتوانه‌ حیات و اجرای آن است»….
این نهاد با انتقاد از برخورد دولت حسن روحانی و عملکرد بخش سانسور کتاب وزارت ارشاد اسلامی نوشت که «در چند سال اخیر “اصلاحیه” های بخش سانسور کتاب وزارت ارشاد چنان درازدامن شده است که اغلب از کتاب فقط جسدی آش و لاش شده برجای می‌گذارد که گاه برای صاحب اثر نیز قابل شناسایی نیست و فقط باید بر آن زار زد».

به باور نویسندگان این بیانیه، رویکردهای «سرکوبگرانه» دولت در حوزه‌ها و عرصه‌های گوناگون از جمله کتاب، موسیقی و فیلم جاری است. این بیانیه به طور ویژه به ممنوعیت صدای زنان اشاره کرده که باعث شده نیمی از جامعه از حق بدیهی‌شان محروم شوند.

کانون نویسندگان ایران بار دیگر با تأکید بر «آزادی بیان بی‌هیچ حصر و استثنا» خواهان برچیده شدن سانسور در هر شکل و لباس و به هر بهانه‌ای شد.

سیزده آذر روز مبارزه با سانسور

راه اما تا لغو و محو کامل سانسور، به‌ویژه سانسور آشکار و نهان دولتی، ادامه دارد و بی گمان، مانند گذشته، رهپویان پایدار خود را می‌پرورد. اگر مبارزه با سانسور وظیفه‌ی همیشگی نویسندگان و هنرمندان و آزادی‌خواهان در سراسر جهان بوده است، همین وظیفه‌ی انسانی در ایران ضرورت خاصی دارد؛ زیرا که جامعه‌ی ایران با عریان‌ترین، گسترده‌ترین و خشن‌ترین نوع سانسور روبروست. سانسوری با مضمون ایدئولوژیک – سیاسی که قانون و قدرت همه جانبه¬ی دولتی پشتوانه‌ی حیات و اجرای آن است. مضحک و در عین حال مایه ی تحقیرانسان معاصر است که در قرن بیست‌ویکم هنوز قانون‌های قرن های سیاه گذشته بر انتشار آثار نویسندگان و هنرمندان و بر آزادی بیان شهروندان حاکم باشد؛ قانون‌هایی که در چند دهه‌ی اخیر دولت های متعدد پشت سرهم مجری آنها بوده‌اند بی‌آنکه اجازه‌ی چون و چرا در آنها بدهند؛ مگر در زمان انتخابات و کسب رای. آخرین نمونه‌‌اش دولت بنفش حسن روحانی است که در حوزه‌ی سانسور و قلع و قمع آثار ادبی و هنری به راستی یادآور «جیغ بنفش» است. در چند سال اخیر «اصلاحیه» های بخش سانسور کتاب وزارت ارشاد چنان درازدامن شده است که اغلب از کتاب فقط جسدی آش و لاش شده برجای می‌گذارد که گاه برای صاحب اثر نیز قابل شناسایی نیست و فقط باید بر آن زار زد. اصلاً نفس اجبار به گرفتن «مجوّز» برای انتشار اندیشه و هنر سرکوبگرانه است. حال اگر این «مجوّز» نیز تضمین‌کننده‌ی توزیع و ارائه‌ی اثر نباشد، بلاتکلیفی و عدم اطمینان حاصل از آن یا به توقف کار هنری می‌انجامد یا به خودسانسوری بیشتر. نتیجه‌ای که مطلوب دم و دستگاه سانسور و انگیزه‌ی آن برای به کارگیری ساز و کار «عدم اطمینان» است. از پرده پایین کشیدن برخی فیلم‌ها یا ندادن اکران و ایجاد محدودیت برای آن¬ها و لغو اجازه¬ی اجرای کنسرت‌های مجوزدار و جمع‌آوری کتاب‌های منتشر شده که در نمایشگاه کتاب سال جاری به وفور رخ داد، از نمونه‌های مکرر در مکرر این روزها و در چند سال اخیراست. نمونه‌ی بارز دیگر ممنوعیت صدای زنان است؛ یعنی محروم کردن نیمی از مردم جامعه از حق بدیهی‌شان… سانسور همچنان با قوّت هر چه بیشتر ادامه دارد و مقابله با آن نیز.
سیزده آذر برای ارج نهادن به پیکاربا سانسور، برای اهمیت دادن به آزادی بیان بی‌هیچ حصر و استثنا، برای بزرگ‌داشتن کوشش‌های سانسورستیزان، روز مبارزه با سانسور نام گذاری شده است. این روز را گرامی می داریم و خواهان برچیدن کامل بساط سانسور، در هر شکل و لباس و به هر بهانه، هستیم.
کانون نویسندگان ایران
۱۱ آذر ۱۳۹۶