راننده اتوبوس مرگ محمد ثلاث نبود!
سال ۹۶ زیادی تلخ بود. از زلزله های زنجیره ای تا حوادثی مثل سانچی تا کشته شدن تعدادی از معترضان در خیابان ها و زندان ها…این سال را در شرایطی به پایان می بریم که سال آینده آبستن حوادث جدی و سرنوشت سازی به نظر می رسد. ..
آخرین خبر بد هم صدور حکم اعدام برای محمد ثلاث متهم زیر گرفتن سه نفر در خیابان پاسداران بود. خیلی امیدوار بودم قاضی در نهایت حداقل به حبس ابد رضایت دهد هر چند مشخص بود برگزاری این دادگاه از ذهنیت غلط امنیتی می آید که بارها آزمون داده و مردود شده اما اصرار برتکرار دارد”: با حکم اعدام قدرت نمایی کنیم.” وقتی محمد ثلاث گفت عاشق اعدامم سایت های به اصطلاح ارزشی با آب و تاب طوری وانمود کردند که او گفته به اعدام علاقه دارد. محمد ثلاث نگفت به اعدام علاقه دارد گفت خسته شده است. خسته شده از شلاق سخت روزگار بر گُرده او و بسیار کسانی که قربانی بحران های اجتماعی ما شدند. فکر کنم محمد ثلاث درویش شد تا اندکی با روحیه درویشی آرامش روحی ببیند اما آنقدر درویش ها را هم اذیت و آزار کردند تا این حادثه تلخ اتوبوسی رخ داد که هم آن سربازان مظلوم را از ما گرفت هم محمد ثلاث و هم “محمد راجی” را.
آرزوی مرگ محمد ثلاث در دادگاه برای من نمادین است. مرگ “خستگان” “جان به لب رسیدگان”، آنانکه خود را ته خط می بینند نه ملجایی برای آرامش دارند و نه امیدی به آینده. در واقع وقتی جزئیات زندگی “ثلاث” در دادگاه بیان می شد بیشتر از اینکه جلسه محاکمه متهم باشد، محاکمه حکومت و جامعه بود. این محمد ثلاث نبود که آن اتوبوس لعنتی را به جلو راند .خیلی ها در راندن اتوبوس نقش دارند اما امکان محاکمه آنها میسر نیست…تنها دیوار کوتاه تر از همه دیوار محمد ثلاث ، قربانی مناسبات غلط جامعه و حکومت بود که البته خود هم او بی تقصیر نبوده …
محمد ثلاث یک لحظه جنون گرفت و اتوبوس مرگ را جلو برد، اما این اتوبوس مدت ها قبل از حادثه پاسداران حرکت کرده بود و ثلاث و آن سربازان همگی قربانی هستند. قربانی منش و رویکردی که می خواهد با حذف “دیگری” قدرت نمایی کند.
مجتبی نجفی
