روزگار تازه کودکان روستایی؛ قصه جای مواد مخدر

اسماعیل آذری در اینستاگرام، توییتر و تلگرام فعال است و گزارش کارهایش را با تصویر در اختیار کاربران قرارمی‌دهد. روز گذشته اما در توییتر خود موضوع عجیبی را مطرح کرد: «چهار روستاست که توزیع موادمخدر چندین شهر را به عهده دارند. در برخی خانه‌‌ها اتاق‌هایی است برای افرادی که نمی‌توانند در شهر مواد مصرف کنند. در آن جا پذیرایی می‌شوند. شش ماه است هر پنج شنبه گروه گروه می‌شویم و به این روستاها می‌آییم و با کودکان فعالیت قصه‌خوانی، نقاشی، پخش فیلم و ورزش داریم.»

او به «ایران وایر» می‌گوید برای عنوان کردن این موضوع، تردید داشته است: «خیلی نمی‌توانم این موضوع را باز کنم. این توییت را هم چندین بار نوشتم و پاک کردم. دو دل بودم. مسایل قومی، قبیله‌ای وجود دارد و نمی‌شود توضیح بیش تری داد.»

آذری اسم این چهار روستا را نمی‌آورد اما می‌گوید: «از توابع دهدشت هستند؛ حتی نزدیک به شهر. همین قدر بدانید که فروش مواد مخدر و بساط پهن کردن شغل عده‌ای از افراد این روستا است. عده‌ای از یقه سفیدها و افراد متوسط به بالا که در خانه‌هایشان جرات نمی‌کنند مواد مصرف کنند، به این روستا می‌‌آیند و در اتاقی از خانه‌های این روستا پذیرایی می‌شوند.»

او نگران کودکان روستایی است که از بچگی با مواد مخدر و اعتیاد آشنا می‌شوند: «طبیعتا بچه‌ها هم با این افراد ارتباط برقرار می‌کنند چون به بهانه مصرف و خرید مواد، به روستا و خانه‌های آن‌ها رفت‌‌و آمد می‌کنند و این موضوع آسیب‌های بسیار جدی در پی دارد.»

از او می‌پرسیم نیروی انتظامی برخوردی با فروشندگان مواد مخدر در این روستاها نمی کند؟
کمی مکث می‌کند و می‌گوید: «باید بگویم هم برخورد کرده و هم نکرده است. برخوردها موقتی و کوتاه هستند. کم نیستند افرادی از این روستاها که در راه توزیع مواد مخدر کشته شده‌اند. اما کار جدی انجام نشده است چون معضل مواد مخدر و اعتیاد مختص این روستاها نیست.»

کودکان روستا برای اسماعیل آذری تعریف کرده‌اند که همه نوع مواد در روستایشان به فروش می‌رسد: «حقیقتا من خودم مواد مخدر را نمی‌شناسم و فکر می‌کنم عمده موادی که توزیع می‌شود، تریاک است اما از بچه‌ها شنیده‌ام چیزهای دیگری هم هست.»

مهم ترین دغدغه ذهنی این روحانی، کودکان آن روستاها است. می‌گوید: «اغلب خشن هستند.»
او در توییتی از خشونت بچه‌های این چهار روستا نوشته است: «طلبه ها امروز گقتند: در این شش ماه،هر پنج شنبه می رویم به این چهار روستا. بچه ها خشن هستند، رفتارهای خاص دارند، تاثیر به ندرت اتفاق می افتد. گفتم: بخاطر آسیب ها کسی حاضر نمی شود به این روستاها ورود کند. کار فرهنگی برای آن ها صورت نگرفته. تاثیر را نمی توان به زودی مشاهده کرد.»