خطر دوسویه کرونا و رفتار دولت
حال اگر از قبح پخش این نوع خبرهای بی‌بیناد از سوی مسئولان دولتی هم صرف‌نظر کنیم، آیا آنها نمی‌خواهند به‌افکار عمومی پاسخ دهند چرا کشوری که در شرایط عادی می‌تواند سالانه ده‌ها میلیارد دلار ارز خارجی به‌دست آورد، به‌افلاسی افتاده که احتمال رفع توقیف ۶/۱ میلیارد دلار آن این همه سبب انبساط خاطرشان می‌شود؟
آرمان ملی، احمد زیدآبادی؛ حسن روحانی این روزها سخت نگران نابودی مشاغل و ورشکستگی اقتصاد در نتیجه تعطیلی طولانی‌مدت بنگاه‌های اقتصادی است و از همین‌رو می‌کوشد تا راهی برای ازسرگیری بسیاری از فعالیت‌های اقتصادی و نفس کشیدن کسب‌وکارهای خدماتی پیدا کند. منتقدان از اطراف مختلف، او را متهم می‌کنند که رئیس‌جمهور بیش از آنکه نگران جان مردم باشد در فکر ادامه کسب‌وکار و درآمدزایی برای دولت است.
اغلب دولت‌های جهان می‌کوشند تا بین این دو خطر که یکی جنبه آنی و دیگری تاثیرات کوتاه‌مدت و میان‌مدت و بلند‌مدت دارد، تعادل و توازن برقرار کنند. در این میان، کشور ما در مواجهه با شیوع کرونا وضع مخصوص به خود را دارد. اقتصاد کشور از سال‌ها پیش تحت‌تاثیر برخی نزاع‌ها درباره الگوها و سیاست‌های اقتصادی، پراکندگی قدرت دولت، فساد گسترده، ناکارآمدی دیوانسالاری و به‌ویژه تحریم‌های اقتصادی، به‌سرعت رو به ضعف نهاده و در غیاب سرمایه‌گذاری‌های زیرساختی توان خود را از دست داده است. چنین اقتصادی در مواجهه با شیوع کرونا بی‌نهایت آسیب‌پذیر است به‌خصوص که ایران از نظر میزان ابتلاء و مرگ‌ومیر در بین ۱۰ کشور نخست جهان قرار دارد، اما از توانایی آن کشورها برای تزریق هنگفت میلیاردها دلار به‌اقتصاد و یا پرداخت مبلغ قابل اعتنایی به‌افراد بیکار و گرفتار آمده در قرنطینه خانگی برخوردار نیست.
مسئولان دولتی متاسفانه این واقعیات را انکار می‌کنند و برای سرخ نگه داشتن روی خود، مرتب از وضعیت بهتر ایران نسبت به‌کشورهای اروپایی در مقابله با کرونا سخن می‌گویند! غافل از اینکه به‌محض کنترل کرونا، اقتصاد آمریکا و کشورهای اروپایی امکان ورود سریع به‌دوره‌ای از رونق را دارد، اما اقتصاد معیوب ما در دام تحریم‌ها، از سرمایه لازم برای خروج از رکود و بازسازی بنگاه‌ها و رونق کسب‌وکارها برخوردار نیست.
در چنین زمینه‌ای، مسئولان دولتی به‌انتشار خبرهای خوش بی‌بنیاد رو آورده‌اند و رقیبان اصولگرا چنان رفتار می‌کنند که گویی در برابر انبوه مشکلات این کشور اصلا مسئولیتی متوجه آنان نیست! برای نمونه، در روزهای اخیر رئیس‌جمهور و رئیس بانک مرکزی از آزاد شدن ۶/۱ میلیارد دلار از دارایی‌های بلوکه‌شده ایران در یکی از بانک‌های لوکزامبورگ خبر داده‌اند و رسانه‌های داخلی نیز از تاثیر این آزادسازی بر اقتصاد کشور با صاحب‌نظران مصاحبه کرده‌اند!
حال آنکه به‌نظر نمی‌رسد اصولا بحث آزادسازی این دارایی و یا انتقال آن به ایران در میان باشد! حتی اگر دیوان‌عالی لوکزامبورگ هم به نفع ایران رای دهد، هیچ دلیلی در دست نیست که این مبلغ به‌دولت ایران مسترد شود. چه‌بسا در بهترین حالت، آن پول به بانکی در سوئیس یا حساب اینستکس واریز شود تا دولت ایران بتواند از آن طریق فقط دارو و غذا وارد کشور کند.
حال اگر از قبح پخش این نوع خبرهای بی‌بیناد از سوی مسئولان دولتی هم صرف‌نظر کنیم، آیا آنها نمی‌خواهند به‌افکار عمومی پاسخ دهند چرا کشوری که در شرایط عادی می‌تواند سالانه ده‌ها میلیارد دلار ارز خارجی به‌دست آورد، به‌افلاسی افتاده که احتمال رفع توقیف ۶/۱ میلیارد دلار آن این همه سبب انبساط خاطرشان می‌شود؟
به کانال صدای مردم در تلگرام بپیوندید
@sedayemardomdotn
