خودمان نمی‌خریم، شما چه می‌کنید؟
اما با همه اینها برای مردمی که حقوقشان ۲۰ درصد رشد پیدا کرده است و اجاره‌هایشان بیش از ۵۰ درصد سؤال است که دولت چرا در مسئله مسکن ورود پیدا نمی‌کند؟ چرا با وجود این همه کسری بودجه طرح مالیات بر خانه‌های خالی جز از شعار فراتر نمی‌رود؟ چرا چند دلال در یک منطقه آن‌قدر قدرت دارند که هر روز قیمت را تغییر دهند؟ مستأصل‌شدن نزدیک به ۴۰ درصد مردمی که اجاره‌نشین هستند، بحران ملی نیست؟
شرق، علی ورامینی: روحانی و مردان اطرافش در این سال‌ها و به‌ویژه در دوره دوم سخن‌های فراموش‌ناشدنی کم نگفتند. به من بود همه آنها را به خطاطی چیره‌دست سفارش می‌دادم تا بنویسدشان و همه را قاب می‌کردم برای دولتمردان بعدی؛ از خودت بمال آن وزیر جراح تا من هم جمعه خبردار شدم‌های خود روحانی. شاید کسانی که بعدها اینها را می‌دیدند، می‌فهمیدند که بعضی مواقع سکوت چه فضیلتی است، به‌ویژه وقتی که دستانت از تدبیری خالی باشد.
سخن اخیر آقای اسلامی، وزیر مسکنوشهرسازی اما از همه دیگر سخن‌ها بیشتر لایق خط خوش است؛ وزیر مسکنوشهرسازی به‌عنوان بالاترین مقام تصمیم‌گیری در حوزه مسکن توصیه می‌کند که «فعلا مسکن نخرید». یاللعجب؛ نمی‌دانم که این سخن را به چه کسی گفته است و نمی‌دانم چرا آن مخاطب در پاسخ نگفته است: «باشد آقای وزیر ما نمی‌خریم اما شما چه‌کار می‌کنید؟ یعنی اگر قرار است خودمان باشیم و خودمان، خب شما اینجا چه می‌کنید؟». انگار کسی که قرار است مسئول اساسی‌ترین و بدیهی‌ترین نیاز هر انسانی باشد، چشم از صفحه اول کتاب مبانی اقتصاد فراتر نبرده است. همان صفحه‌ای که آدام اسمیت، پدر معنوی طرفداران اقتصاد آزاد گفته است «دست‌های نامرئی بازار را در عدم دخالت دولت تنظیم می‌کنند».
نه جناب وزیر مسئله به همان سادگی صفحه اول و دوم کتاب مبانی اقتصاد نیست و منطق عرضه و تقاضا را حتی دستفروش‌های مترو هم مفصل می‌دانند. آقای وزیر احتمالا نمی‌دانند که حتی افراطی‌ترین دولت‌های دست‌راستی هم در مسئله مسکن ورود پیدا می‌کنند، مالیات خانه‌های خالی را چنان زیاد در نظر می‌گیرند که صاحب‌خانه مدتی قبل از تخیله‌شدن خانه‌اش به فکر پیداکردن مستأجر بعدی می‌افتد تا مبادا یک روز هم خانه‌اش خالی بماند.
جناب وزیر نولیبرال‌ترین دولت‌ها هم همه سیاستی در پیش می‌گیرند تا خانه را از یک کالای سرمایه‌ای و محل سرمایه‌گذاری به یک کالای ضروری-مصرفی تبدیل کنند. البته آن‌قدر ساده‌اندیش نیستیم که تمامی مشکلات عمیق مسکن ایران که ریشه در معضلات بزرگ‌تر اقتصادی دارد، گردن وزیر فعلی اقتصاد بیندازیم. اما با همه اینها برای مردمی که حقوقشان ۲۰ درصد رشد پیدا کرده است و اجاره‌هایشان بیش از ۵۰ درصد سؤال است که دولت چرا در مسئله مسکن ورود پیدا نمی‌کند؟ چرا با وجود این همه کسری بودجه طرح مالیات بر خانه‌های خالی جز از شعار فراتر نمی‌رود؟ چرا چند دلال در یک منطقه آن‌قدر قدرت دارند که هر روز قیمت را تغییر دهند؟ مستأصل‌شدن نزدیک به ۴۰ درصد مردمی که اجاره‌نشین هستند، بحران ملی نیست؟
به آقای وزیر باید گفت باشد، همان‌طور که خودمان به‌جای فیزیوتراپ مالیدیم، خودمان هم نمی‌خریم؛ اما شما لااقل بگویید که چرا هیچ کاری نمی‌کنید؟ این‌روزها مدام حرف آن راننده تاکسی که پارسال همین اوقات به من گفت در سرم می‌چرخد. او بعد از برنامه رادیو درباره قیمت خانه (همان اوقات که حداقل ۴۰ درصد ارزان‌تر از امروز بود هم وزیر می‌گفت نخرید تا ارزان شود) گفت اگر قرار باشد که مملکت چنین اداره شود، من هم که می‌توانستم رئیس‌جمهور شوم.
به کانال صدای مردم در تلگرام بپیوندید
@sedayemardomdotn
