آقای خامنه ای، ننگ تاریخ بر پیشانی شماست! کشتار انسان ها و ویرانی کشور “سرمایه ساز” نیست!

علی خامنه ای ، در چهلمین سالگرد آغاز جنگ هشت ساله با عراق، را “پیروز” نامید و از “شبهه‌افکنی” دراین باره انتقاد کرد. این جنگ پر تلفات و پر خسارات ۸ ساله به گفته او، برای کشور[ بخوان برای رژیم] “سرمایه‌سازی کرد و آورده‌های زیادی داشت”. آقای خامنه ای اگر چنین بود پس چرا خمینی خدعه گر، ناگزیر جام زهر به سر کشید. پذیرش قطعنامهٔ ۵۹۸ شورای امنیت سازمان ملل متحد و پایان جنگ که خمینی آن را به “نوشیدن جام زهر” توصیف کرد، درحقیقت قبول مسئولیت سیاست‌های نابخردانه، ضدملی، و فاجعه‌بار ادامهٔ جنگ ایران و عراق از سوی خمینی و دیگر سران رژیم بود. خمینی و سران رژیم “جام زهر” را شش سال پس از آزاد شدن خرمشهر نوشیدند، یعنی در مقطعی از جنگ که نیرو های مترقی و حزب های سیاسی آن را شرایطی مناسب به‌منظور پایان دادن به جنگ اعلام کرد، و به‌همین دلیل حزب سیاسی با قدمت ۵۰ سال سابقه مبارزاتی زیر رگبار زهرآگین شدیدترین حمله‌های تبلیغاتی سران رژیم قرار گرفت. خمینی و میراث‌خواران استبداد ولایت فقیه، یعنی خامنه‌ای، رفسنجانی، احمد خمینی و دیگر مهره‌های رژیم جهل و استبداد که نگران زوال حیات سیاسی رژیم‌شان بودند، با سازمان‌دهی کشتار همگانی در جریان فاجعهٔ ملی ۶۷، جمعی از پیگیرترین و فداکارترین شخصیت‌های اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و مردمی ایران را به قتلگاه کشاندند تا آیندهٔ سیاسی‌شان و دوام دوران حکومت جهل و جنایت ولایی را طولانی‌تر کنند ….

سی و یک شهریور ۱۳۹۹، چهلمین سالگرد آغاز جنگ میان دو کشور همسایه ایران و عراق است. این جنگ هشت سال طول کشید و در جریان آن حدود ۲۰۰ هزار ایرانی کشته و حدود ۷۰۰ هزار نفر مجروح و مفقود شدند.

در جریان این جنگ فرسایشی بخش‌های مهمی از قلمرو دو کشور همسایه ویران شد و به هر یک از دو کشور ده‌ها میلیارد دلار خسارت وارد آمد. خسارت مادی ایران در این جنگ نزدیک به ۱۰۰ میلیارد دلار برآورده شده است.

امروز علی خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی، در چهلمین سالگرد آغاز این جنگ خونین و ویرانگر، به منتقدان ادامه جنگ حمله کرده و آنها را متهم کرد که در پی “شبهه‌افکنی” در “پیروزی ایران” در آن هستند.

خامنه‌ای روز دوشنبه در سخنانش به مناسبت چهلمین سالگرد آغاز جنگ گفت: «برخی شبهه‌افکنی می‌کنند که ایران در این جنگ پیروز شد یا نشد، پیروزی جمهوری اسلامی در این جنگ اظهر من الشمس است. آن‌همه کشور بر سر ایران ریختند، به دنبال تجزیه ایران بودند، می‌خواستند حکومتی ضعیف و وابسته را سر کار آورند و در پایان نتوانستند هیچ غلطی کنند. آیا این یک پیروزی نیست؟»

به گزارش دویچه وله، رهبر جمهوری اسلامی افزود: «دفاع مقدس از عقلانی‌ترین بخش‌های تاریخ ماست. برخی به دلیل خطاهایی که در بخشی انجام شده، کلیت دفاع مقدس را زیر سوال می‌برند در حالی که کلیت دفاع مقدس یک امر مدبرانه و عقلایی بود… حتی همان پذیرش قطعنامه که امام به جام زهر تعبیر کردند نیز از عقلانی‌ترین کارهایی بود که انجام شد و در آن زمان بهترین تصمیم بود.»

“سرمایه‌سازی” جنگ برای کشور

خامنه‌ای در ادامه سخنانش از “آورده‌های” جنگ برای کشور سخن گفت و افزود: «دفاع مقدس برای کشور سرمایه‌سازی کرد و آورده‌های زیادی داشت. امنیت کشور به برکت دفاع مقدس است. دفاع مقدس نشان داد و ثابت کرد که هزینه تعرض به این کشور خیلی بالا است و دشمن را در فکر تعرض به این کشور با تأمل مواجه کرد تا اگر عاقل باشد بداند که هزینه این کار چقدر بالا است.»

ناظران سیاسی می‌گویند، جنگ ایران و عراق علاوه بر تلفات انسانی سنگین و ویرانی یک چهارم کشور، به شکل‌گیری و تقویت هر چه بیشتر نیروهای نظامی-ایدئولوژیک در ایران بخصوص “سپاه پاسداران انقلاب اسلامی” منجر شد.

سپاه پاسداران که در پایان جنگ عمدتا یک نیروی نظامی بود، اکنون به یک نیرو و تشکیلات گسترده نظامی، سیاسی، امنیتی و اقتصادی تبدیل شده و نه تنها در داخل کشور بسیاری از اهرم‌های تعیین‌کننده قدرت را قبضه کرده، بلکه سیاست خارجی و بخصوص سیاست منطقه‌ای جمهوری اسلامی را نیز در دست خود گرفته است. بسیاری از ایرانیان اعتقاد دارند کارکرد این قدرت نظامی-امیتی غیرقابل کنترل و غیرپاسخگو، در بسیاری موارد خلاف خواست مردم و منافع ملی ایران است.

در تابستان ۱۳۶۶ (۲۰ ژوئیه ۱۹۸۷) و در هفتمین سال جنگ، شورای امنیت با تصویب قطعنامه ۵۹۸ خواستار پایان دادن به جنگ پر تلفات و پر هزینه ایران و عراق شد. اما ایران به امید پیروزی‌های میدانی در جنگ، یک سال بعد و در حالی که برتری نظامی در زمان تصویب قطعنامه را نیز از دست داده بود، مصوبه شورای امنیت را پذیرفت.

خمینی، بنیانگذار حکومت «اسلامی» در ایران، در نامه‌ای که به “سرکشیدن جام زهر” مشهور شد، نوشت: «… خوشا به حال آنان که با شهادت رفتند! خوشا به حال آنان که در این قافله نور جان و سر باختند!… بدا به حال من که هنوز مانده‌ام و جام زهرآلود قبول قطعنامه را سر کشیده‌ام…»