انگیختن نومیدی و گرسنگی

نویسنده: فولکر هِرمزدورف

برگردان: م. ع.

 حتا در این شرایط همه‌گیری کرونا واشنگتن از انتقال دارو، تجهیزات امدادی و حتا دستگاه‌های تنفسی برای بیماران کرونایی این جزیره جلوگیری می کند. سال گذشته الیوت آبرامز… اطلاع داد؛ “ما پیوسته راههای تازه‌ای می‌یاییم، تا کوبا را سخت تر زیر فشار گیریم، جوریکه آن کشور را کامل از منابع مالی و ارزیش محروم گردانیم”.

ایالات متحده آمریکا همچون گذشته، به هر دری می‌زند، تا کوبای سوسیالیستی را برندازد!

هنگامی که فیدل کاسترو در یکم ژانویه ۱۹۵۹ در سانتیاگوی کوبا، استقلال این جزیره از فرمانروایی خارجیان را اعلام کرد، بیدرنگ به آگاهی همگان رساند، که زان‌پس حق همه شهروندان کوبا برا آموزش، امنیت بهداشتی‌درمانی و شرکت در سرنوشت اجتماعی تضمین می‌شود. سرنگونی دیکتاتور مورد حمایت واشنگتن، فولخِنسیو باتیستا، و پیروزی انقلاب، پیشزمینه‌های بایسته را فراآوردند، تا کوبا از یک مستعمره واپسمانده به چنان ملتی مستقل فراشکوفد، که امروز در زمینه‌های مورد اشارهء فیدل کاسترو به الگوی جهانی بدل شده است. اندکی پس از جشن پیروزی، انقلابیان اصلاحات اجتماعی را آغاز کردند، تا به آرمان جامعهء دادنهاد خود جامه عمل پوشانند. میگِل دیاز کانِل، رئیس‌جمهور کنونی کوبا، به‌مناسبت شصتمین سالگرد انقلاب در یکم ژانویه ۲۰۱۹ بیان داشت، این جشن «هم انگیزه‌ای برای شادی، هم بنیادی برای افتخار، و هم پیمانی برای فردا» است.

البته هر سالگردی انگیزهء برپاداشتن جشن به دست نمیدهد. پس از آنکه واشنگتن نتوانست، با سیاستهای نیشک و تهدید، کوبا را از ادامه دگرگونیهای اجتماعی بازدارد، در ۱۹ اکتبر ۱۹۶۰ تحریم یک سویه تجاری علیه این کشور کوچک همسایه برقرار کرد. در این روز ایالات متحده تمام صادرات خود، جز مواد غذایی و دارو، را به این کشور ممنوع کرد. با این اقدام در ۶۰ سال پیش، درازترین، گسترده‌ترین و شدیدترین تحریمهای اقتصادی، بازرگانی و مالی [علیه کوبا] آغاز شد، که در جهان تا کنون علیه یک کشور برقرار شده است. گرچه این شهربندی‌ها [محاصره‌ها] اغلب به‌مثابه «واکنش» به ملی کردن بنگاههای آمریکایی بازنمایانده میشوند، برنامهء، فرمانبر کردن کوبا با فشار اقتصادی، براستی قدیمی‌تر از آن است. هنوز پیش از سلب مالکیتها، در ایالات متحده کنار عملیات نظامی همچنین دستورکارهایی برای اقدامات اختناق‌آور اقتصادی ارائه شده بود.

اقتصاد برآسای جنگ‌افزار

بیش از یک هفته پیش از پیروزی انقلابیان، در ۲۳ دسامبر ۱۹۵۸ شورای امنیت ملی آمریکا زیر ریاست پرزیدنت دویت آیزنهاور به این نتیجه رسید، که «یک عملیات نظامی میتواند در کوبا لازم آید». برای کمک به آن عملیات، ایالات متحده از همان آغاز فشار اقتصادی را، به‌مثابه شکلی از خشونت، کار ‌برد، تا به همان هدفها دست یابد. زینرو مقامات ایالات متحده در فوریه ۱۹۵۹ نه تنها از استرداد شکنجه‌گران، قاتلان و جنایتکاران جنگی رژیم سرنگون شده سرباززدند، بلکه گذاشتند ۴۲۴ میلیون دلار از داراییهای ملت کوبا، که وسیله باتیستا دزدیده شده بود، آزادانه به آمریکا وارد شود و هرگز هم به این کشور بازگردانده نشود. به جای آن ریچارد نیکسون، معاون رییس‌جمهور، پس از آنکه فیدل کاسترو، در آوریل ۱۹۵۹ از آمریکا دیدار کرده بود، روشن ساخت، او به این باور رسیده است، که «کوبا با سماجت به منافع آمریکا آسیب می‌زند». نیکسون خواستار آن شد، که «اقدامات فوری در دستور قرارگیرد، تا رژیم مستقر در هاوانا از میان برداشته شود». در ۱۷ مای ۱۹۵۹، هنگامیکه دولت کوبا، برغم همه هشدارهای واشنگتن، نخستین قانون اصلاحات ارضی را به تصویب رساند، و از آن راه زمینهای بزرگ بخشی از ‌زمینداران کوبایی و خارجی سلب مالکیت و رایگان میان بیش از ۱۰۰۰۰۰ دهقان تقسیم شد، دولت ایالات متحده خود را ناگزیر از اقدام یافت. همانا پنج سال پیش از آن واشنگتن زیر فشار کنسرن کشاورزی یونایتد فرویت کمپانی، یاکوب آربنز، رییس‌جمهور گواتمالا را، که دست به اصلاحات ارضی زده بود، با کودتای خونین سیا سرنگون کرده بود. در اکتبر ۱۹۵۹، رییس‌جمهور آیزنهاور دستور حمله هوایی و دریایی به کوبا و همچنین به‌خدمت گیری گروههای ضد انقلاب در این امر را صادر کرد. در ۱۱ دسامبر همان سال آیزنهاور با یکی از برنامه‌های عملیاتی ارایه شده وسیله سیا موافقت کرد، که در آن «سرنگونی کاسترو طی یک سال» و جایگزینی آن با یک دولت ژنرالهای هوادار ایالات متحده، پیش‌بینی شده بود. افزون برین رییس‌جمهور؛ به «هجوم رادیویی برای اختلال و بی ثبات سازی»، به پشتیبانی دست و دلباز انه مالی و نفراتی از «گروههای آمریکوفیل اپوزیسیون» و همچنین به «برندازی فیدل کاسترو» فرمان داد.

همرو با اینها واشنگتن بر فشار اقتصادی نیز افزود. در ۱۷ مارس ۱۹۶۰، دولت آیزنهاور تصمیم گرفت، به خرید شکر از کوبا و ارسال نفت به آن کشور پایان دهد. آماج این اقدام و دیگر اقدامات اینچنین را دولت ایالات‌متحده در ۶ آوریل ۱۹۶۰، «انگیختن سرخوردگی و هراس با ایجاد درماندگی اقتصادی» معرفی کرد. مفهوم دقیق این عبارت را رییس‌دفتر دولت، لِستِر مالوری همان روز در توجیه‌نامه‌ای انتشار داد: «اکثریت کوباییان از کاسترو دفاع میکنند … هیچ اپوزیسیون سیاسی کارآمدی وجود ندارد. یگانه ابزار دسترس، که با آن بتوان این پشتبانی داخلی را از او سلب کرد، کاربرد اهرم نومیدی و ناخرسندی بر پایه کمبود اقتصادی و فلاکت است … کشاندن زندگی اقتصادی به نابودی … ربودن پول و توان بسیج خواربار کوبا، تا مزد اسمی و واقعی را پایین آورده و گرسنگی، درماندگی و سرانجام فروریزی حکومت را برانگیزد.» در ژوئن ۱۹۶۰، هنگامی که شرکتهای نفتی آمریکایی اِسو و تکزاکو، بنا به دستور، در تاسیسات خود در کوبا، از پالایش نفت خام انتقال یافته از اتحاد شوروی سرباززدند، هاوانا در ۲۸ ژوئن با مصادره همگی شرکتهای نفتی خارجی واکنش نشان داد. در پی آن آیزنهاور در ششم یولی ۱۹۶۰ دستور ممنوعیت کامل واردات شکر کوبا را داد، که در مقابلش هاوانا ششم آگوست کلیه بنگاههای صنعتی و کشاورزی آمریکا و در ۱۷ سپتامبر همه بانکهای آن کشور در کوبا را ملی کرد. ۲۳  آگوست ایالات‌متحده فشار اقتصادی را از راه گسترش فرامرزی تحریمها تیزتر کرد، به این ترتیب که کشورهای بهره مند از صندوق کمکهای ایالات‌متحده آمریکا اجازه نداشتند از آن وام برا وارد کردن شکر کوبا بهره گیرند. فیدل کاسترو، ۲۶ سپتامبر ۱۹۶۰، در سخنانی پرشنونده در سازمان ملل روشن ساخت، چرا کنسرنهای آمریکایی و دولت واشنگتن به دسیسه‌ء جنگ اقتصادی علیه کشورش دست زده‌اند. کاسترو گفت، «اقدامات حکومت انقلابی کوبا آسیبی به اینان نرسانده است، مساله اینجا نیست. مساله واقعی در این نهفته است، که اینان همچنین مالک ثروتها و ذخایر زیرزمینی هنکفتِ بیشتر ملتهای جهان اند. زینرو میبایست اقدامات انقلابی کوبا مجازات شوند. مجازاتهای من‌دراوردی گوناگون، تا نابودی این مردان گستاخ. این تنها پاسخ ممکن آنان به بی‌آزرمی این حکومت انقلابی بود».

مردان گستاخ را نابود کنید!

از آنجا که ممنوعیت اکید صادرات از سوی آیزنهاور در ۱۹ اکتبر ۱۹۶۰ به اثرات چشم داشته نایل نامده بود، جانشین او جان اف کندی به اقدامات مهلکتری دست یازید، تا «آن مردان گستاخ» را از روی زمین بزداید. یورش ارتشی از جنگ‌پیشگان مزدور سیا در خلیج خوکها، به‌تاریخ ۱۷ آپریل ۱۹۶۱، در ۷۲ ساعت با شکست کامل روبرو شد. فیدل کاسترو درست پیش از آغاز این یورش، انقلاب کوبا را سوسیالیستی برشمرده بود. اندکی پس از شکست مزدوران سیا، کندی سرخورده باز به تهاجم اقتصادی بازگشت. در ۷ فوریه ۱۹۶۲، رئیس جمهور ایالات متحده کلیه روابط تجاری با کوبا را ممنوع کرد. پس از دو هفته، واردات فراورده‌های کشورهای دیگر، که چیزی از مواد اولیه‌شان در کوبا تولید شده بود، نیز غدقن شد. از اکتبر ۱۹۶۲، کشتی‌هایی که به جزایر آنتیل رفت‌وآمد داشته اند، تا دست کم شش ماه اجازه نمی‌داشتند در بندرهای ایالات متحده پهلو گیرند. سفر به کوبا برای “شهروندان آزاد” ایالات‌متحده‌آمریکا نیز ممنوع و مشمول مجازات شد. در سالهای پسین همواره قوانین در ارتباط با کوبا تشدید شدند. از سال ۱۹۹۲، مصوبات تحریم [علیه کوبا] در مجموعه قوانینی با نام “قانون دموکراسی کوبا” ثبت شد. با “قانون هلمز-برتون”، که رئیس جمهور بیل کلینتون در سال ۱۹۹۶ امضا کرد، از جمله شهروندان و شرکت هایی خارجی به تحریم تهدید شده اند، که در دارایی‌هایی سرمایه گذاری کنند، که از سوی شهروندان ایالات متحده بر آنها ادعای مالکیت شده باشد. بنابراین قانون، این تحریمها تنها هنگامی لغو یا برداشته میشود، که در کوبا “تغییر سیستم” پیش‌آمده باشد. هم این،[ تغییر سیستم]، هدف سیاست ایالات‌متحده را تا به امروز تعیین کرده است. باراک اوباما به برخی تخفیف‌ها دست زد، ولی مهمتر از این [پزها]، به‌کرسی نشاندن سیستماتیک اهداف تحریمها در کشورهای دیگر است، که پیش تازانده می‌شود. جانشین وی دونالد ترامپ سپس در ژوئن ۲۰۱۷ فرمانی را امضا کرد، که دستور بازگشت به همان سیاستی را نسبت به کوبا میداد، که اوباما پیشتر آن را “شکست خورده” نامیده بود. ترامپ، بی‌توجه به اعتراضهای پُرشمار داخلی و خارجی و برخلاف قوانین بین‌مللی، از گسترش تحریمها خبر داد. از زمان روی کار آمدن او تحریمهای آمریکایی، که سازمان ملل اغلب به اتفاق آرا محکوم‌شان کرده است، پیوسته تیزتر می شوند. با فعال کردن به‌اصطلاح بند ۳ قانون هلمز-برتون، برا مثال شهروندان آمریکایی می توانند در دادگاه های آمریکا همچنین علیه شرکتها و بنگاه‌هایی از کشورهای ثالث شکایت کنند، که از آن داراییهای کوبا، که پس از انقلاب ۱۹۵۹ مصادره شده اند، بهره برداری می‌کنند. با استناد به مقررات تحریمی خود، دولت ایالات‌متحده میکوشد، جریان نفت به این کشور را به‌کل وابُرَد و گردش حواله‌های شرکتهای خارجی و تراکنشهای بانکها را مسدود سازد. حتا در این شرایط همه‌گیری کرونا واشنگتن از انتقال دارو، تجهیزات امدادی و حتا دستگاه‌های تنفسی برای بیماران کرونایی این جزیره جلوگیری می کند. سال گذشته الیوت آبرامز، گزیدهء ترامپ برا پست “گماشتهء ویژهء ترمیم دموکراسی در ونزوئلا”، اطلاع داد؛ “ما پیوسته راههای تازه‌ای می‌یاییم، تا کوبا را سخت تر زیر فشار گیریم، جوریکه آن کشور را کامل از منابع مالی و ارزیش محروم گردانیم”. آبرامز هدف همه برنامه‌های دولت ایالات‌متحده را، هنوز همچنان بیان کرد، که منشی برجستهء ۶۰ سال پیش ایالات‌متحده، لستر دی مالوری، “خفه کردن اقتصاد کوبا” نامیده بود!

در نوامبر ۱۹۹۶، شورای اروپا در مصوبه‌ی (شماره ۲۲۷۱/۹۶) مقررات تحریمهای ایالات‌متحده را چنین ارزیابی کرد: “این قوانین، دستورعمل‌ها و سایر اقدامات حقوقی با قدرت کاربست برون‌مرزی، قوانین بین‌المللی را نقض می کنند.” ایالات ‌متحده آمریکا تا هم امروز تقریباً بدون هر مانع و رادع، قطعنامه‌های سازمان ملل، قوانین بین المللی و اروپایی را آگاهانه و عامدانه زیر پا گذاشته است.

منبع: «عصر ما»، ارگان حزب کمونیست آلمان

به کانال صدای مردم در تلگرام بپیوندید
@sedayemardomdotnet