گرامی‌داشتِ جان‌باختگانِ کشتار زندانیانِ سیاسی در سال ۶۷، در بیست‌وپنجمین سالگردِ این جنایت
حزب دمکراتِ کردستان ایران[کمیته شرق کانادا]؛ حزب کومله کردستان ایران[کمیته خارج کشور- آمریکای شمالی]؛ حزب توده ایران[ واحد کانادا]؛ سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت) [تورنتو- کانادا] برگزار کردند…
در بیست‌وپنجمین سالگردِ جنایت و تبه‌کاریِ کشتار زندانیان سیاسی، شنبه ۱۶ شهریورماه(۷ سپتامبر)، از سوی چهار حزب و سازمان سیاسی در شهر تورنتو(کانادا) مراسمی برگزار شد. در آغازِ این مراسم، و پس از گفتن خوشامد به حاضران، و خواندن برنامه مراسم به زبان کُردی و فارسی، به‌احترام و یاد جان‌باختگان کشتار سال ۶۷، یک دقیقه سکوت اعلام شد. سپس پیام مشترک چهار حزب و سازمانِ برگزارکننده این گردهمایی خوانده شد. در بخش‌هایی از این پیام چنین می‌خوانیم:
”بیست و پنج سال پیش در چنین روزهایی رژیم جمهوری اسلامی فاجعه انسانیِ عظیم دیگری را به مردم ایران تحمیل کرد. جنایتکاران رژیم، در مدت زمانی کمتر از چند هفته، هزاران تن از فرزندان رشید مردم ایران را که به سپری کردنِ مدت محکومیت‌شان در زندان‌های رژیم به‌سر می‌بردند، به چوبه‌های دار آویختند، جنایتی در نوع خود بی نظیر که اخیراً در مجلس نمایندگان کانادا نیز از آن با عنوان “جنایت علیه بشریت” نام بردند و به رسمیت شناخته شد.“
و در ادامه پیام چنین می‌آید:
”شرایط خطیر و پرتحول کنونی، چه در ابعاد بین‌المللی و منطقه‌ای و چه در بُعدِ داخلی، به نیرومندی و اثرگذاریِ نیروهای ملی، دمکرات، و جمهوری‌خواه نیازمند است. بدون نزدیک شدن و اتحادِ این نیروها با یکدیگر، و بسیچ و سازمان‌دهیِ مردم در جهت دگرگونی‌های بنیادی در حیات سیاسی و اجتماعی ایران- با توجه به انحصار قدرت در دست‌های نیروهای ارتجاعی کنونی- امکان بروز فاجعه در اشکال مختلف باقی است. مردم ایران در تنوع نژادی، ملی، قومی، و مذهبی‌شان، شایسته زندگی بهتر و انسانی‌تری هستند.“
پس از قرائت پیام، آقای رضا مریدی، نماینده مجلس ایالتی در استان انتاریو و وزیر تحقیقات و نوآوری در این استان، درباره چگونگیِ طرح ”به‌رسمیت شناختنِ کشتار زندانیان سیاسی در سال ۶۷ در ایران به‌مثابه جنایت علیه بشریت“ در مجلس فدرال کانادا، به ایراد سخنرانی پرداخت. وی در سخنان‌شان پروسه به‌رسمیت شناختنِ ”کشتار…” و تلاش‌های خود در این زمینه را توضیح داد، و همکاری احزاب و سازمان‌های سیاسی در برگزاری این گردهمایی را ستود.
در ادامه برنامه، خانم گلاویژ و آقایان قیدرپور و صابونی، هنرمندان شناخته شده شهر تورنتو و کانادا، با اجرای برنامه موسیقی و سرودهایی بسیار زیبا، مورد تشویق گسترده حاضران قرار گرفتند.
بعد از برنامه هنری، فیلمی در زمینه روند و چگونگیِ کشتار زندانیان سیاسی در سال ۶۷ به‌نمایش درآمد. در این فیلم، ریشه‌های کشتار سال ۶۷ از اوائل پیروزی انقلاب در سال ۵۷ پیگیری شده بود و سرانجام پروسه این کشتار همراه با جزئیات آن، در مصاحبه با شاهدان زنده و عینی به تصویر درآمده بود. این فیلم نمایش پرقدرتی از ریشه یابی کشتارهای سال ۶۷ بود.
پس از تنفس و در شروع قسمت دوم برنامه، مجریِ برنامه در محکومیت حمله رژیم به قرارگاه اشرف در عراق و کشتار جمع کثیری از اعضای سازمان مجاهدین خلق در این قرارگاه از دید احزاب و سازمان‌های برگزار کننده این گردهمایی، سخنانی ایراد کرد. او از جمله گفت: ”کشتار در بیست و پنجمین سالگرد فاجعه ملی صورت می‌گیرد و نشان می‌دهد نیروئی که در سال ۱۳۶۷ به آن جنایت دست یازید، هم چنان زنده است و در پی فرصت برای کشتارهای دیگر است.“
سپس آقای محسن جمال یکی از اشعار خود را که در رابطه با فاجعه کشتار زندانیان سیاسی سروده بود برای حضار خواند. در ادامه قسمت دوم برنامه، در پانلی متشکل از سه نفر از زندانیان دهه شصت، آنان تجربه‌های خود را از زندان‌های جمهوری اسلامی بازگو کردند.
در آغاز، مجریِ پانل به خصوصیت جنایت کشتار زندانیان سیاسی در سال ۶۷ در میان جنایت‌های دیگر رهبران و گردانندگان جمهوری اسلامی اشاره کرد، و ضمن آن خاطر نشان ساخت که، کشته شدگان سال ۶۷ جز زندگی انسانی‌تر و بهتر برای مردم ایران سودایی دیگر در سر نداشتند، و به‌واقع، در اسارت و مظلومانه کشته شدند.
سپس آقای ابوبکر درباره چگونگیِ آموختن دست‌اندرکاران جمهوری اسلامی از احزاب و سازمان‌های سیاسی و استفاده آنان از این آموزه‌ها در به‌بند کشیدنِ اعضا و هواداران آن‌ها سخن گفت. خانم مریم درباره شرایط زندگی زنان و خانواده‌ها در زندان‌های جمهوری اسلامی در دهه ۶۰ سخن گفت و در پایان سخنان خود نامه ”مادر لطفی“ به مردم ایران را قرائت کرد. آقای سعید نیز درباره تاکتیک‌های رژیم در استفاده از خانواده‌های زندانیان سیاسی برای پیشبرد هدف‌های شوم خود صحبت کرد. پس از آن، گروه هنرمندان مرکب از خانم گلاویژ و آقایان قیدرپور و صابونی به اجرای قطعاتی از شعر و موسیقی ایرانی پرداختند. در پایان، قطعنامه این گردهمایی به‌وسیله دوست عزیز ارشد قرائت شد که با استقبال حاضران در مراسم روبه‌رو شد. در بخش‌هایی از قطعنامه آمده است :
ما سازمان‌ها و احزاب امضاکننده، همراه با بازماندگانِ فاجعه ملی، خانواده های جان باختگان، و گروه های مدافع حقوق بشر، خواست‌‌های‌مان را به صورت زیر طرح می‌کنیم:
تشکیل گروه‌های مستقل برای بررسی ابعاد فاجعه کشتار جمعی سال ۶۷؛
اجازه برگزاری مراسم برای خانواده های بازماندگان؛
اعلام اسامی و محل دفن تمامی اعدام شدگان و دادن وصیت نامه‌های آنان به خانواده‌هایشان؛
بررسی مصیبت‌ها و آسیب‌های وارده به خانواده‌های جان‌باختگان؛
اجازه گذاشتن سنگ قبر به خانواده‌های بازماندگان؛
پایان دادن به آزار و اذیت مادران و بستگان قربانبان این فاجعه؛
گشودن درهای خاوران به روی خانواده‌های قربانیان؛
محاکمه آمران و عاملان فاجعه کشتار سال ۶۷؛
لغوِ اعدام و شکنجه در ایران؛
مصطفی پورمحمدی جزو هیئت سه‌نفره [مرگ] بود که هزاران زندانی سیاسی را در سال ۶۷ به جوخه‌های مرگ سپرد. ما نسبت به معرفی یک جنایتکار به عنوان وزیر دادگستری معترضیم، و می‌خواهیم که حسن روحانی معرفی مصطفی پورمحمدی به عنوان وزیر دادگستری را پس بگیرد؛
آزادیِ فوری و بدون قید‌وبندِ تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی.
حقیقت اینکه، مردم ایران برای رهایی از شرایط مخوف موجود راهی جز مبارزه ندارند. تنها نیروی متحد مردم ایران می‌تواند تغییرات بنیادی در اوضاع دهشتناک کنونی ایجاد کند، و برگزاری مشترک این چنین گردهمایی‌هایی قدمی است در ایجاد نیروی متحد مردم ایران.
به نقل از “نامه مردم”، شماره ۹۳۰، ۱ مهرماه ۱۳۹۲
