این‌ها انتظارات زیادی‌اند؟
آیا اینکه کل سینمای ایران حتی یک عدد فیلم در مورد کشتار حیرت‌آور آبان خونین نساخته سزاوار سرزنش نیست؟
اینکه بزرگترین کمپین ورزشی در سطح جهان پیرامون نوید افکاری شکل بگیرد، اما حتی یک نفر از کشتی‌گیران ایرانی به آن نپیوندند سزاوار سرزنش نیست؟
حسین شهبازی‌زاده
در شرایط بحرانی امروز ایران اصلا می‌شود ورزشکار و سینماگر را غیرسیاسی دید؟ محبوب‌ترین ورزش حال حاضر دنیا و ایران مگر فوتبال نیست؟ هیچ از خودت پرسیده‌ای چرا این‌همه از مدیران باشگاه‌های محبوب و فدراسیون فوتبال باید سرداران نظامی باشند؟ سردار رویانیان، سردار آجرلو، سردار غمخوار، سردار عزیزمحمدی، مهدی تاج و… در طول این سال‌ها چرا بر صدر مجامع مدیریتی فوتبال نشسته‌اند؟
جز آن است که هنر و ورزش امکان اجتماع مردم را فراهم می‌آورد و اینان از هیچ چیز بیش از اجتماعات مردمی هراس ندارند؟ جز آن است که برای مدیریت این اجتماعات و سوگیری‌هایش همه کار کرده‌اند و می‌کنند؟ و جز آنست که آن ورزشکاری که در مرکز و کانون توجهات این اجتماعات است، بیش از هر کس دیگری، می‌تواند و باید، این سیاست‌ها را در هم بکوبد؟
جز آن است که هنرمندان مطرحی که به خصوص در سطح جهانی شناخته شده‌اند، به مراتب از مردم کوچه و بازار مصونیت بزرگتری دارند؟ جز آن است که به مراتب از مردم کوچه و بازار، تریبون‌های بزرگتری دارند؟ و جز آن است که اگر از این امکانات بزرگ، اندک تلاشی برای شکستن تابوهای شومی که روزگار این مردم را سیاه نموده‌اند نکنند، در منتهاالیه مسئولیت‌گریزی قرار دارند؟
آیا اینکه کل سینمای ایران حتی یک عدد فیلم در مورد کشتار حیرت‌آور آبان خونین نساخته سزاوار سرزنش نیست؟ مگر نه این است که هنر از حس می‌آید و حس، در بستر زیست شکل می‌گیرد؟ پس این‌ها کجا زندگی می‌کرده‌اند که آن همه خلط و خون، نقش و روی بر دوربین‌هایشان نینداخته؟
اینکه بزرگترین کمپین ورزشی در سطح جهان پیرامون نوید افکاری شکل بگیرد، اما حتی یک نفر از کشتی‌گیران ایرانی به آن نپیوندند سزاوار سرزنش نیست؟ آیا نمی‌شد انتظار داشت یک نفر از کاروان ایران در المپیک، مدال و تلاشش را به مادرانی تقدیم کند که پس از کشتار فرزندشان، در همین ایام، در سانسور رسمی، کف تهران کتک خوردند؟ این‌ها انتظارات زیادی‌اند؟
کانال «مجمع دیوانگان»
به کانال صدای مردم در تلگرام بپیوندید
@sedayemardomdotnet
